Opinia na temat książki Psychoterapeutka

Klasyczny przykład "watowania". To niezwykle trafne określenie, wzięte od profesora Mikołejko a dotyczące plagi panującej wśród pisarzy kryminałów pasuje tu jak ulał. Początek podobał mi się, bo dotyczył trudów pracy terapeutki a autorka zna się na tym, bo sama nią jest. Zmagania z pacjentami opisane były przekonujaco i interesujaco.
Natomiast, gdy zaczął się wątek kryminalny -rozpoczęło się watowanie. Przemyślenia głównej bohaterki zajmują więcej miejsca, niż sama akcja, są nudne i irytujace, na dodatek powtarzają się. Gdy po raz kolejny Sara zastanawia się, czy zdjęła magnesy z lodówki, czy ktoś inny to zrobił, lub rozważa poglądy swojego ojca- ze złością kartkuję te fragmenty.
Szwankuje również korekta- częste są literówki. Dziwne jest też tłumaczenie: czy w Norwegii nie ma formy "pan" i "pani" i wszyscy zwracają się do siebie od razu na "ty"?
Generalnie książkę oceniam jako przeciętną, bo miała interesujace fragmenty i mimo irytujacych dłużyzn nie porzuciłam jej. Jednak byłam ciekawa, jak się skończy.