Opinia na temat książki Snowflake

Przyznam się do czegoś. Ilość książek porównywanych do Sally Rooney powoli zaczyna mnie przerażać. I mimo, że na początku to porównanie przyciągało mnie do siebie, teraz zwyczajnie przeraża. Zapytacie, dlaczego? Ponieważ zwyczajnie te książki nie spełniają moich oczekiwań. Bo już na starcie, właśnie przez to porównanie, te oczekiwania są wysokie. Nie inaczej było z Snowflake, to chyba właśnie nazwisko Rooney przyciągnęło mnie do niej najbardziej. I to był mój błąd, bo moje oczekiwania były bardzo, bardzo wysokie, w rezultacie dostałam książkę, która była tylko okej. Nie zła, nie dobra, po prostu okej. Rooney potrafi przeplatać proste zdania, poetyckimi frazami i głębokimi przemyśleniami, a tutaj miałam wrażenie, że wszystko jest po prostu, proste i surowe. Być może zbyt proste, jak na mój gust. Pióro autorki było też momentami zbyt.. mdłe. A sama główna bohaterka? Oj dawno mnie nikt tak nie irytował, była ona dla mnie zbyt dziecinna, chaotyczna i zwyczajnie niewdzięczna. Ale dobrze, żeby nie było, że tak tylko marudzę, to podobał mi niemiernie czarny humor, budowanie przyjaźni, ta doza realizmu magicznego i co najważniejsze, przedstawienie choroby psychicznej, to było coś tak szczerego, ukazanego bez zbędnych upiększeń i zwyczajnie przerażającego. Ale jednak to wszystko było zbyt mało. Bo ogólnie, to jest fajna historia, z kilkoma ciekawymi motywami, ale jednak, to nie było to. To nie była książka, o której wciąż myślałam, to nie była książka, do której chciałam wracać.