Opinia na temat książki Cuda, wianki. Nowe przygody rodziny Koźlaków

Chyba nikomu już nie muszę powtarzać jak bardzo kocham Koźlaczki! ♥️ Po "Cud, miód malina" wyczekiwałam z niecierpliwością ich kolejnych przygód. Tym, którzy jakimś cudem nie znają tej matriarchalnej rodziny, radzę mimo wszystko zacząć od pierwszego tomu, bo w "Cuda wiankach" możecie sobie zaspoilerować niektóre sytuacje.

Drugi tom antologii ma nieco mniej opowiadań, lecz są one zdecydowanie dłuższe. Pozwala to na rozwinięcie wielu postaci i poznanie nowych, które do tej pory znaliśmy tylko z imienia jak np. młodsze kuzynki głównej bohaterki. Ciekawym było obserwowanie Maliny w roli cioci, bo zazwyczaj to ona zwracała się z pomocą do licznych sióstr swojej matki. O tych również dowiadujemy się dużo więcej! Ciotka Ruta dostaje najdłuższą historię w całej książce, pełną emocji, które w końcu wybuchają.
Na przykładzie tej bohaterki mamy szansę zobaczyć, jak ciężko czasem introwertykom odnaleźć się w bardzo głośnym i otwartym towarzystwie.

Aneta Jadowska pisze często o poważnych problemach, przemocy, wyobcowaniu, spiskach, morderstwach czy potworach ale robi to bardzo luźnym stylu, z komediowym smaczkiem. Uwielbiam jej połączenia grozy i słodyczy, bo funduje mi to emocjonalny rollercoaster od śmiechu po łzy wzruszenia.

Ciężko wybrać mi ulubione opowiadanie!🙈 Kocham to jak wrażliwymi i porządnymi mężczyznami są Grześ i Klon, zauroczyła mnie dziecięca niewinność i chęć niesienia pomocy potworkowi u małej Luby, byłam pełna podziwu, że tym razem Harpie załatwiły wszystko bez awantury bo ważniejszym była pomoc dla dawnej znajomej. A ostatnia historia jest kwintesencją rodziny Koźlaczek, które każdy problem obrócą na swoją korzyść 😂

Jestem świadoma tego, że komuś rodzina Koźlaczek może wydawać się dysfunkcyjna, ja jednak widzę w niej przede wszystkim ogrom miłości i wsparcia jakimi darzą się wiedźmy z Zielonego Jaru. ♥️