Ad Astra

Ad Astra serwuje nam kolejne przygody Róży Świętojańskiej. Jak zwykle lekkie, jak zwykle ciekawe, ale czy zaserwowane w najlepszy sposób? Cóż to ostatnie to kwestia gustu, ale to po kolei.

Róża żyje, Kemida zniknęła. Tak można podsumować to co się dzieje na początku książki. Obserwujemy bowiem, jak bohaterka stara się ponownie przystosować do życia. Nowe moce, nad którymi nie za bardzo umie panować, są bardziej zmorą niż darem. Szczególnie, że nie ma osoby, która jej wytłumaczy co tak naprawdę się dzieje i czym jest Kwiat Paproci. Dodatkowo Jonasz wkracza w jej życie coraz bardziej i głębiej. A ona, jak to ona, zamiast stawić temu wszystkiemu czoła, woli uciekać, ignorować (może nie tak do końca, ale jednak) i zostawić wszystko tak jak jest.

Generalnie przez całą książkę zastanawiamy się o co w tym wszystkim chodzi i czemu Róża jest taka ważna. I tak naprawdę niewiele się dowiadujemy. Dopiero pod koniec mamy jedno wielkie BUM po twarzy, że tak powiem. Wiele informacji na raz i 2 kolejne wydarzenia, gdzie tak naprawdę stajemy w zawieszeniu. Nie wiemy czy zbierać dzbanek czy wycierać mleko. Stoimy w zawieszeniu.

Pierwsza część podobała mi się dużo bardziej, nie mogę tutaj powiedzieć, że było inaczej, bo nie było.
Sub Rosa była jak powiew świeżego powietrza i pomimo jej wad, czytałam ją z pewną dozą przyjemności. Cieszę się, że w autorka posłuchała czytelników i nie ubierała już tak często swojej bohaterki, właściwie nie skupialiśmy się aż tak na s...