Adieu. Przypadki księdza Grosera

Przeczytałam tę książkę przez przypadek – z jakiegoś niejasnego dziś dla mnie powodu wzięłam ją za kryminał. Ale skoro powiedziało się a… doczytałam do końca. Jest to opowieść o kilku miesiącach z życia księdza i katolickiego pisarza, Wacława Grosera, i ludzi mniej lub bardziej z nim związanych. Nie mam doświadczeń z literaturą zaangażowaną, religijną, nie wiem więc, jak na tym tle wyglądają książki pana Grzegorczyka. Przypuszczam jednak, że nie najgorzej. Autor pokazuje zmagania uczciwego księdza z własnymi i innych ludzi słabościami, a także z feudalną strukturą kościoła. Historie innych księży, którzy słabościom (alkohol, kobiety, władza) ulegają, mają walor autentyczności. Tak jak choćby opowieść o księdzu, który odprawiał msze w stanie upojenia, a kiedy przyjaciele zorganizowali mu odwyk, własna matka wybiła mu to z głowy, bojąc się, że mu „ukradną” parafię. Tego się nie da wymyślić… Opowieści o dobrych z kościami chrześcijanach bywają niekiedy przerażające. Oto jeden z nich, taksówkarz, który w innym miejscu chwali się, jak to ruszył na pięciu osiłków, żeby pomóc bitemu koledze, odstawia do domu pijaną kobietę, inkasuje od męża pieniądze i odchodzi. Kiedy drzwi się zamykają, słychać, że mąż spuszcza żonie łomot. Co robi nasza dobra dusza? Zmyka do windy, łapie za różaniec, a myśli ma takie: „Uczynek miłosierdzia spełniony. Musiał jeszcze tylko omodlić jego owoce”. Że jak?! To koledze pomaga się pięściami, a kobiecie modlitwą? Chociaż na policję trzeba było zadzwonić…
...

Choć nie jestem zwolenniczką kościoła i po tę książkę sięgnęłam z zupełnej ciekawości z czystym sercem mogę ją polecić. Zabawne opisy z życia duchownych w świecie których także są plotki i intrygi. Najważniejsze jednak nie dać się i dążyć do postawionych sobie celów. Ksiądz Grosser taki właśnie był. Nie zważając na to co o nim mówią, pomaga innych i czyni samo dobro wokół. Dużo humoru, ciekawych zdań. Warto przeczytać!