Agonia. Lekarze i pacjenci w stanie krytycznym

To jest reportaż dla ludzi o grubej skórze, mocnych nerwach i umiejących wyłączyć emocje. Ja nie posiadam żadnej z tych cech, dlatego bolało mnie każde przeczytane zdanie, a rozdział o patologiach ciąży dosłownie mnie powalił.

Sądzę, że nie ma osoby, która nie miałaby osobistych doświadczeń z polską służbą zdrowia - tkanką z gruntu chorą, a przecież odpowiedzialną za zdrowie innych. Przemęczeni lekarze i sfrustrowani pacjenci to codzienność. Do tego walka ze skostniałymi procedurami, wykluczającymi się przepisami i ogólną znieczulicą powodują, że lecznictwo w Polsce to piekło na ziemi.

Podobnie jak w przypadku reportażu "Spowiedź klawisza", nie oceniam treści, bo tej nie da się objąć żadnym kryterium, stawiam notę za reporterską rzetelność, wrażliwość i wnikliwość, za brak stronniczości i pokazanie obu stron medalu, czyli strony pacjenta i strony lekarskiej oraz za umiejętność przedstawienia społecznie trudnej problematyki w przyjazny sposób.

Mimo poruszania tematyki wielkiego kalibru, reportaże Pawła Kapusty uważam za jedne z lepszych wśród tych, które dotąd przeczytałam.

Tytuł reportażu jest wielce wymowny i adekwatny niemal na każdej płaszczyźnie poruszanych zagadnień.

Bardzo smutna, przygnębiająca i miejscami wstrząsająca książka o naszej służbie zdrowia. Reportaże przedstawiają naszą służbę zdrowia wyłącznie w czarnych kolorach, nie ma tutaj żadnych półcieni i jest jeden punkt widzenia. Jeżeli nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Właściwie większa część książki krąży wokół pieniędzy, wszędzie za mało. Czy to jest agonia Polskiej służby zdrowie, nie wiem. Wiem, że część dąży do całkowitego sprywatyzowania służby zdrowia aby na niej zarabiać. Czyli gdzieś pieniądze są. Czy jest w interesie specjalistów aby zmniejszyły się do nich kolejki? Przecież to by zmniejszyło ilość pacjentów w ich gabinetach prywatnych i w prywatnych klinikach. Smutna jest ta nasza rzeczywistość. Czy jest z niej jakieś wyjście, nie wiem.
Warto przeczytać i głęboko się zastanowić.

'' Przecież to jest niepojęte że człowiek nie ma prawa odwołać się od decyzji, która ostatecznie prowadzi do jego śmierci ''

Książka jest doskonała w swym przekazie . Niby nie pokazuje niczego nowego, bo to że nasza '' służba '' zdrowia jest w głębokiej agonii nie od dziś , to i nie od dziś wiadomo . Jednak ja znowu zrobiłam błąd który już kilka razy popełniłam (muszę się w końcu nauczyć go nie popełniać), otóż przeczytałam tę książkę za jednym zamachem, że tak rzeknę , no i mam, co ? ano doła wielkiego jak Wielki Kanion Kolorado . Takich rzeczy nie robi się samemu sobie . Taką lekturę jeśli się już czyta, należy sobie dawkować i tyle.

Książka podzielona jest na rozdziały w których autor pochyla się nad wszelkimi nieprawidłowościami w służbie zdrowia . Z wyczuciem pokazuje przepracowanych i źle opłacanych lekarzy, zagonione pielęgniarki które nie mają kiedy się wysikać, przerzedzone salowe które nie nadążają ze sprzątaniem . Jest też i o tym jak pacjenci traktują lekarzy i pielęgniarki . Jest nawet o tym jak to SZANOWNI, zadufani w sobie lekarze traktują swoje pomocnice na linii frontu, czyli pielęgniarki . Z jaką wyższością traktują niższy biały personel .

Niestety ja czuję pewien niedosyt panie autorze . Wzorem czytelnika Tomka pytam, gdzie wypowiedzi pacjentów ? gdzie spojrzenie tej drugiej strony , tej z poczekalni ? Owszem są relacje nawet dość pojedyncze i osobiste pacjentów, ale tylko w kontekście walki (z góry przegranej zresztą jak się...

Środowisko medyczne stało się niezwykle fascynujące i dla wielu bardzo ciekawe. Coraz więcej powstaje książek właśnie tematyką nawiązujących do medycyny i tego, co w niej się dzieje. Osobiście bardzo często i z wielką chęcią sięgam po literaturę nawiązującą swoją tematyką do świata medycyny. Sama jestem nim ogromnie zainteresowana i zafascynowana, niemniej jednak nie na tyle, aby móc wyobrazić sobie odnalezienie się w tym świecie.
Ludzie świat medycyny widzą jako lepszy, dostarczający wielu ciekawych wrażeń i doświadczeń. Ludzie są nim zafascynowani, tylko czy aby na pewno, to co nam się wydaje, gdy patrzymy z dystansu dokładnie tak wygląda, gdy temu światu przyjrzymy się z bliska. Nie jest to tak jak nam się wydaje najbogatsza elita. Niejednokrotnie ludzie Ci pracują za naprawdę niewielkie i zdecydowanie niegodne pieniądze wykonując niezwykle ciężką i odpowiedzialną pracę. Każdego dnia muszą decydować o ludzkich losach, podejmowane przez nich decyzje stawiają na szali życie ludzi, którzy liczą na ich pomoc. Książka przedstawia kilka obrazów, różnych zawodów, ale wszystkie nawiązującego do tego samego tematu, ludzkiego życia i pracy, która umożliwia jego ratowanie. Kwestie finansowe, wdzięczności ludzi, którym ratują życie oraz wdzięczność rodziny, a niejednokrotnie niedocenianie przez ludzi, którym ratują najbliższych. Kwestia traktowania ludzi pracujących w służbie zdrowia oraz ich trudnego życia, na które wpływa wykonywany zawód.
Świetnie napisana książka, któ...

Trudno kogoś ratować, gdy życie rozlewa się po podłodze i kapie z piątego na czwarte piętro"
tak zaczynia się "Agonia" autorstwa Pawła Kapusty

Książka opowiada o życiu pielęgniarek, ratowników medycznych, rezydentów, funkcjonariuszy służby więziennej i pacjentów. Mówi o tym, że system jest zły i należy go zmienić. Ten reportaż pokazuje prawdę o polskiej służbie zdrowia. W tej recenzji użyje wielu cytatów z książki...dlaczego? Po prostu żadne słowa nie opisują tego co się dzieje.

"-Jakie słowo najlepiej oddaje pracę w pogotowiu?
-Upokorzenie." s.13

"Podczas konsylium jeden z lekarzy palną: "Jest pani rozemocjonowana!". Spuściłam tylko głowę i powiedziałam "Od kilku lat starałam się wyleczyć. Przyszłam tu o kulach, a wy chcecie, żebym wyjechała na wózku i już z niego nie wstała. Czy to tak dziwne, że jestem rozemocjonowana?" s.89

Ostatni już fragment po którym popłynęły mi łzy.

"Choroba Macka wiele nas nauczyła. Zrobiła z nas po prostu lepszych ludzi. Przewartościowaliśmy pewne kwestie. Ale wiemy też, że na państwo nie ma co liczyć . Każdy odsyła tylko kolejne listy, przekazuje papiery, a dziecko umiera ci w tym czasie na rękach. W Polsce wyczerpaliśmy nasze możliwości, ale wciąż walczymy o prawdę. Syna nie ma już z nami, ale tkwi w nas krzywda, której doświadczył." s.46

Myślę, że nie trzeba więcej dodawać. Polska po prostu nie dała możliwości leczenia tego dziecka. I tu pojawia się pytanie. Czy polska służba zd...

Paweł Kapusta, po raz kolejny zachwycił mnie świetnym reportażem. W "Agonii" znajdziemy historie z życia wzięte, te które przydażyły się pacjentom, jak i lekarzom. Większość z nich jest absurdalna, realia polskiej służby zdrowia są przerażające. Czytając tę książkę chce się wyć z bezradności. Wiedziałam, ze dzieję się źle, ale nie zdawałam sobie sprawy, ze aż tak.

Każdy rozdział poświęcony jest innej dziedzinie. Między innymi, przeczytamy jak funkcjonuje szpitalny SOR, na jakiej zasadzie odbywają się wyjazdy karetek, co z ludźmi, których leczenie to koszt kilkudziesięciu, albo nawet kilkusetysięcy złotych miesięcznie! Jak sobie z tym radzą, a w zasadzie nie radzą. Poznamy jak działa oddział położniczy, oraz jak to wszystko wygląda za więziennym murem.

Jest to lektura godna uwagi, nie można tu napisać, czy się komuś podobała, czy nie, bo to suche fakty. Ja byłam wstrząśnięta, ale bardzo cieszę się, ze mogłam ją przeczytać.

Dziękuję @ankaczytanka_ za organizację tego #booktour. To już drugi reportaż od Ciebie, który był świetny!

Agonia" to zbiór reportaży o ratownikach medycznych - o polskiej rzeczywistości.
Autor pisze o tym jak funkcjonuje nasz system medyczny., jak zarządzana jest nasza służba zdrowia.
O swojej pracy opowiadają ratownicy medyczni, pielęgniarki, rezydenci. Za wszelką cenę chcą ratować ludzkie życie - za 2240 zł za ponad 80 interwencji miesięcznie (wypadki samochodowe, reanimacje) czyli 14 zł za godzinę za ratunek. Czy tyle jest warte uratowane życie człowieka? Czy o leczeniu drogimi lekarstwami czy za granicą ma decydować urzędnik z NFZ, dla którego pacjent znany jest tylko z nazwiska?

Polecam przeczytać te reportaże o absurdach naszego systemu medycznego! Tym bardziej w obecnej sytuacji! Najważniejszy jest system, na końcu - pacjent.

 Agonia to stan polskiej służby zdrowia, cierpiącej na braki kadrowe, symbolicznie opłacanej, zasypanej tonami papierów, bezsilnej wobec bezdusznych przepisów i zaleceń NFZ. Kto nie wytrzymuje wyjeżdża w poszukiwaniu pracy w lepszych warunkach i za godziwe pieniądze - to z pewnością nie zmniejszy kolejek do specjalistów i na zabiegi. Więzienna służba zdrowia to rzadziej poruszany temat, bardzo specyficzny i trudny. Książka przerażająca, brak światełka w tunelu a w rządzie najważniejsza dyskusja to +100 dla świnki... bo trzeba zwiększyć elektorat, by potem dalej dewastować co się da .Smutek i żenada. 

Czytając "Agonię" spodziewałam się thrillera lub kryminału... A tutaj niespodzianka. Trafiłam na reportaże, które bardzo rzadko czytam, a raczej wcale.
.
Jednak książka bardzo mi się podobała. Mimo, że porusza bardzo ciężkie tematy, czyta się bardzo szybko. Nie mogłam się oderwać i przeczytałam ją w jeden dzień. Podczas lektury szykujcie się na wiele emocji, bo wszystko jest prawdziwe i szokujące. Książka warta przeczytania. 
.
Czytaliście??
.
#wyzwanie #agonia #pawełkapusta #rezydenci #lekarze 

Od czytania tego zbioru reportaży można się pochorować. Polska służba zdrowia w agonii? Śmiać się, czy płakać? Dramat to, tragikomedia, czy thriller? Niestety na pewno nie SF. Czytałam błyskawicznie, prosto było i dosadnie, a z każdą przewracaną kartką i mnożącymi się absurdami moja niemoc i przerażenie rosło. Jestem zasadniczo zdrowa i moja rodzina też, Bogu dzięki, z opieki medycznej korzystamy sporadycznie, ale tyle choróbsk może nas dopaść znienacka! I wtedy co? Ano, spotkam się ze służbami medycznymi ze stron tych reportaży i naszym chronicznie chorującym systemem publicznej służby zdrowia. Z lekarzami, pielęgniarkami, ratownikami medycznymi - ludźmi notorycznie zmęczonymi, zniechęconymi i często bezsilnymi, którzy kiedyś mieli dobrą wolę i wielkie ideały, a teraz mają takie hobby, że ratują ludzkie życie. I z bezdusznym systemem - paragrafami, komisjami, procedurami, niezrozumieniem, niemocą systemu, lekarza i pacjenta.

Czytałam wcześniej „Małych bogów”, myślałam, że to szczyt patologii, po „Agonii” wiem, że to była bułka z masłem, tutaj ta patologia systemu rozkwita w pełni, to faktycznie agonia służby zdrowia. Można by sądzić, że autor przesadza, wyolbrzymia, ale niestety wszyscy mamy medyczne doświadczenia swoje i naszych znajomych, nieprawidłowościami jesteśmy bombardowani w środkach masowego przekazu. Co możemy zrobić? Ano, starać się nie chorować, a jak nas już dopadnie, to nie ma innego wyjścia, trzeba się oddać w ręce personelu medycznego. Ale spoj...

Agonia to najlepsza książka medyczna jaką przeczytałam. Nic dziwnego, że autor zbiera tyle nagród. Prawdziwa, zatrważająca, a w pewnych momentach śmieszna. Uwielbiam właśnie takie książki! Niesamowicie się ją czyta, bo: ma mnóstwo faktów, ludzie otwierają się i opowiadają o swoich bolączkach w służbie zdrowia. Często nie doceniamy ich i traktujemy jak maszyny, a to zwykli ludzie, którzy pracują tam głównie z pasji, bo na pewno nie dla pieniędzy. Ich odpowiedzialność za ludzkie życie jest ogromna, a ja po przeczytaniu tej książki w ich pracy nie widzę nic przyjemnego. Ani wynagrodzenie, ani szacunek wśród pacjentów. Stres, przepracowanie to u nich na porządku dziennym. Obszerność materiału jest ogromna i w każdym rozdziale znajduje się coś zaskakującego, smutnego i człowiek z niedowierzaniem kręci głową. Musisz ją przeczytać! Koniecznie!

Bardzo dobry reportaż o polskiej służbie zdrowia, pokazanej z różnych perspektyw. Szokujący, dający do myślenia. Niektóre rozdziały mogłyby być odrobinę krótsze, bo były trochę przeciągnięte. O rozdziałach dotyczących opieki medycznej w więzieniach można by napisać odrębną książkę, bo miałam wrażenie, że ten temat jest bardzo rozległy, ale autor koniecznie w tym reportażu chciał również o tym wspomnieć. Zdecydowanie warta przeczytania, polecam!