Amerykańskie lotniskowce Lexington i Saratoga

[...]Japończycy atakowali tak, że wykonując unik od uderzenia z jednej strony, okręt wchodził na cel innej grupie samolotów. O wszystkim więc decydowała szybkość. Niestety LEXINGTON był w ogóle bardzo wolny. Potrzebował 30&#8211;40 sekund, by w ogóle ruszyć z miejsca. Zwrot dokonywał majestatycznie i na bardzo dużym kręgu. Manewrowość to była największa wada starych lotniskowców. Sądziłem, że samoloty torpedowe podchodzą ze strony burty. Obserwacja była utrudniona, niebo pełne wybuchów pocisków z dział przeciwlotniczych. W momencie, kiedy samoloty znalazły się 1000 jardów przed okrętem, nakazałem McKenziemu &#8211; &#8222;Ster ostro w lewo&#8221;. W wodzie pędziło w stronę okrętu pełno torped. Bomby spadały wokół okrętu. W niecałą minutę pierwsze torpedy dotarły i przeszły obok, natychmiast nakazałem zmianę steru, by zwrócić się przeciwko drugiej grupie samolotów [...]. Mój oficer lotniczy na pomoście dowodzenia &#8211; komandor porucznik H. S. Duckworth &#8211; zameldował mi: &#8222;Nie zmieniać kursu, panie Kapitanie. Torpedy nadchodzą z każdej strony równolegle&#8221;. Torpedy były o 50 jardów od okrętu, nic nie można było już zrobić [...]. Pięć bomb trafiło w LEXINGTONA. Dwie torpedy wybuchły z lewej burty. Woda wdarła się do okrętu przez powstałe otwory.<BR> <BR> Fragment wspomnień dowódcy LEXINGTONA komandora Fredericka C. Shermana