W ciągu wieków przyjęło się określać cesarza Juliana przydomkiem Apostata. Autor postawił sobie pytanie, czy rzeczywiście istnieją dostateczne przekonywujące dowody, które pozwalają mówić o apostazji cesarza w ścisłym tego słowa znaczeniu, to znaczy, że wiarę chrześcijańską poznał, świadomie ją przyjął wstępując do Kościoła, a następnie świadomie od niej odszedł, stając się gorliwym wyznawcą bóstw pogańskich. W trakcie szukania odpowiedzi na to pytanie, Autor dotknął istotnego i ciągle aktualnego problemu przejścia wiary dziecka w wiarę dorosłego człowieka.