Opinia na temat książki Autakra. Historia pewnej włóczęgi

Książka „Autakra” autorstwa Leona Pirsa muszę przyznać, że bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Cała historia jest tak lekko pisana i opowiedziana, że niejednokrotnie miałam wrażenie, że razem z Polem i Stachem dźwigam ciężkie słonie i razem z nimi przemierzam Europę autostopem.

Mamy rok 1990. Dwoje młodych chłopaków Polo i Stach na co dzień żyją i mieszkają w Gdańsku. Gdańsk jest dla nich całym światem. Chłopaki jednak pewnego dnia wyruszają w podróż, aby zobaczyć białego goryla. Nie było by w tym nic tak nadzwyczajnego, gdyby nie to, że biały goryl znajdował się w Hiszpanii, a chłopki wybrali się w podróż autostopem. W 1990 roku nie podróżowało się po świecie tak swobodnie jak dzisiaj, a już na pewno nie można było się spakować i wyjechać w świat z dnia na dzień. Książka ta opowiada o trudach podróży i to w dodatku bez grosza przy duszy. Jak nie mając prawie nic można przeżyć taką podróż? Coś tzreba jeść, gdzieś trzeba spać. Jak sobie z tym poradzili Polo i Stach? Ja osobiście nigdy nie miałam okazji jechać autostopem. I chyba tak naprawdę bym się na to nie zdecydowała. Może w tamtych czasach faktycznie ludzie byli inni? Ta książka ma w sobie coś takiego magicznego. Nawet kiedy się ją na chwilę odłoży myślami nadal się jest z Polem i Stachem w ich podróży.

"Ciągle machali bez powodzenia. Później Stachu, szukając w pamięci, zapytał:
-Auto... car... Polo, jak to było?
-No, auto to car.
-Wiem, że auto to car. Pytam o to twoje słowo oznaczające samowystarczalność... Autakra... Autanka... Autankar! Tak?
-Autankar, haha, autarkia! - zaśmiał się Polo. - W sumie dobre! Auta'n'ncar - mokry sen autostopowicza."

"-Panowie, to jak określić waszą podróż ? [...]
-Autakra, masakra na stopie - zaproponował Polo i zaśmiał się ubawiony."