Bajarz z Marrakeszu

Konwencja odwołująca się do wschodnich kultur, sposobu opowiadania niczym z arabskich ksiąg tym razem okazała się nie tak łatwa do przetrawienia. Choć lubię takie klimaty i szczególnie poszukuję tego typu książek z Dalekiego Orientu, by móc się zanurzyć w egzotycznej magii obcych tradycji, to tutaj nie ma prosto snutej opowieści, a wyrywanie czytelnika z rytmu za sprawą pojawienia się kilku opowiadaczy, robienia odniesień, celowego wodzenia czytelnika bocznymi uliczkami i zacierania granic miedzy tym co prawdziwe, a co jest tylko iluzją mnie akurat utrudniało lekturę.

Naszpikowany alegoriami, co zresztą nie dziwi w takich historiach. Jednak główna opowieść i tak jest przedzielona tyloma innymi wątkami, które nagle opowiadający uważa za niebywale ważne, by nam przytoczyć, iż kolejne rozwodzenie się w przybliżaniu słuchaczowi do jakiej roli urasta choćby kolor czerwony i jak to ma przemawiać na korzyść plastyczności i wchłonięcia przez cały klimat, jest dla odbiorcy nużące.
Patrząc na to od innej strony, to w sumie mamy banalną historię na granicy jawy i snu. Czyli wszelkie wtręty i odwlekanie od meritum ma na calu większe wkręcenie słuchacza/czytelnika w coś, w co tak naprawdę bajarz stara się stworzyć jako iluzję, ale tak zajmującą, że ci którzy słuchają nawet się w tym nie orientują. Zatem ja okazałam się nie wdzięcznym słuchaczem nie ulegając czarowi opowieści. Mnie te wszystkie szczególiki i wtrącenia pomiędzy główną narrację niezwykle przeszkadzały i zamiast ...