Bellmer. Niebiografia

Hans Bellmer. Konstruktor rzeźbiarskich instalacji, gdzie lalki stanowiły główne źródło napędu artysty, to znamienite pasmo ludzkiej seksualności przebadane przez oko antyfaszystowskiego orędownika. Niema opowieść o człowieku zafascynowanego nieżywymi pół-lalkami, to transgresyjna odpowiedź na kult doskonałego ciała, za którym optował Hitler i jego świta podczas zawieruszy wojennej z Europą. Bellmer wymierza osobistą broń w zbrodniczą działalność Niemców. Nie mszcząc się za niespełnioną rządzę, lecz po to, aby przedstawić ciało w jej niekonfiguracyjnej formie, z niedoskonałościami czy wybrzuszeniami. Godząc się na różnorodność i wszelką deprawację ludzkiej skóry. Marek Turek przedstawia cudze życie w onirycznych odmianach: liczne żabie perspektywy wykrzywiają rzeczywistość, filmowe oko jest wehikułem do nowego świata - przepełnionego odrazą, rozrywając rozerotyzowane ciało. Splot słoneczny wyposażony we wzrok okazuje się jedną z przyczyn nazizmu, jakby to plugawe, zwyrodniałe ciała zostały chorobą XX wieku (działań wojennych, jednolitość konstrukcji człowieka - aryjski wygląd). Ciało, jak kule do kręgli przewraca się i rozpuszcza niczym pastylka. Zatapia się w erotycznych uściskach, rozpływa jak tusz (scena z samobójstwem drugiej żony Bellmera). Bezwiedne lalki wykrzywiają w bezwstydnych pozach, czyniąc z ludzi kaleki - pozbawieni głowy myślą ciałem, język Hitlera jest niczym więcej niż kulką wiecznej otchłani: przedmiotem bezmyślności, bezużyteczną konstrukcją pozbawiaj...