Billy Bathgate

Moje pierwsze spotkanie z prozą Doctorowa, które summa summarum uznać muszę za udane. Wprawdzie w trakcie lektury samoistnie narzucały się skojarzenia z filmowymi produkcjami ze stajni Scorsese („Chłopcy z ferajny”) czy absolutnego fenomenu, jakim jest „Dawno temu w Ameryce” Sergia Leone, co jednak „Billiemu Bathgate” nie ujmowało ani w akcji ani w konstrukcji bohaterów.
Nowy York, lata trzydzieste XX wieku. Tytułowy Billy, uliczny żongler, przypadkowo trafia pod skrzydła miastowego bonza. Schulz to typ bezwzględny, morderca o poharatanej moralności, wodzący za nos federalnych, doskonały aktor z politycznymi zakusami, mistrz samokreacji i zadawania bólu. Porywa gangsterskiego przeciwnika z zamiarem pozbycia się go tak, jak kiedyś pozbywało się niechcianych kociaków. A właśnie, jeśli o kociakach mowa, nie można zapominać o Loli, przez którą wszystko to, co działo się do tej pory, będzie się działo później.
Gang Dutcha Schultza to zbiorowisko postaci tępych, ślepo zapatrzonych w bossa żołnierzy, choć wśród nich wyróżnia się ten, który prowadzi operacje finansowe, dzięki czemu rośnie majątek Schultza. Berman, bo o nim mowa, staje się nauczycielem Billiego, jest matematyczną alfą i omegą, przewodnikiem, cwaniakiem i mistrzem w przestawianiu cyfr tak, by zawsze uzyskać dodatni wynik. To on wydobywa z chłopca ukryty w nim potencjał – spryt i ciekawość świata. Dzięki niemu Billy coraz pewniej stąpa po bandyckiej drodze, choć ta, usiana niebezpieczeństwami, nie kryje prz...