Opinia na temat książki Blask fantastyczny

"Słońce wschodziło powoli, jakby nie było pewne, czy w ogóle warto się wysilać".

Dużo lepiej napisany persyflaż, niż tom pierwszy. Wiele tu jest odwróceń, przekształceń i odwrotności, wiele ironii, inteligencji i słowotwórstwa. Niektórym rzeczom i ludziom tylko nieznacznie zmieniono nazwy, uzyskując właściwe odniesienie (karty caroca zamiast tarota) lub komizm (Cohen - więc leciwy, ale zawzięty i żylasty bohater pochodzenia żydowskiego, zamiast Conana Barbarzyńcy - germańskiego, napakowanego olbrzyma w stylu Schwarzeneggera). Podobnie jako aluzję widzę zaczadzonych czerwoną gwiazdą... Zaraz: jaką ideologię Pratchett mógł mieć na myśli?
Wspomnę jeszcze parę innych, zabawnych aluzji:
- magowie i adepci na Nieistniejącym Uniwersytecie palą, dlatego Rincewind, jako niepalący, miał gorsze szanse. Skąd ja to znam? Też były u nas takie kierunki, ale że w Wielkiej Brytanii?
- piękna scena z Bethan, kiedy wjeżdża magom-facetom na ambicję, żeby coś zrobili z zagrożeniem. Ech, prawdziwa kobieta! Archetyp.

I skąd ten blask fantastyczny, co to właściwie ma być?
"To nie ciemność jest, jak niektórzy uważają, przeciwieństwem światła; ona jest tylko jego brakiem. Z księgi promieniowało światło, co leży po drugiej stronie ciemności - blask fantastyczny". (s.195)
Zgadza się: księgi posiadają fantastyczny blask, zdolny rozproszyć mroki głupoty. Brak wiedzy, ciemność czy ciemnotę może rozjaśnić światło OŚWIATY.