Opinia na temat książki Bóg imperator Diuny

Długo nie miałam ochoty na prozę Franka Herberta. Niestety poprzednia część rozczarowała mnie ... Nie po to sięgam po książkę, żeby momentami czuć się jak widz kiepskiej telenoweli. Na szczęście minęło wiele stuleci od tamtych wydarzeń i mamy okazję przypatrywać się Arrakis u schyłku panowania Boga Imperatora z perspektywy sfabularyzowanych dzienników. Wydarzenia w uniwersum Diuny toczą się swym naturalnym torem. Dawki politycznych gier i intryg są dobrze wyważone, lecz nie można oprzeć się wrażeniu, że machinacje znanych nam organizacji (poza niektórymi wyjątkami) są codziennością w życiu dworu Imperatora - a tym samym tylko tłem. Nad fabułą pada wielki cień Leto. Właśnie jego osoba jest centrum powieści, który nakłania czytelnika do dalszej lektury – rozplątywania motywów i przemyśleń tej wieloosobowej istoty, „cudu wszechświata”. Kto pokochał Diunę za te nawarstwianie się konszachtów w poprzednich tomach, ten się może rozczarować. Kto przejdzie obojętnie obok Leto II Atrydy, ten nie przebrnie i nie zrozumie mocy tej książki. Mimo, że pewne rozwiązania w tej historii nieco mnie irytują, tym razem wybaczam Herbertowi, bo znajdują swoje uzasadnienie i fundamenty. Po lekturze omal nie przeczytałam tego tomu drugi raz, co mi się raczej nie zdarza. Ciężko mi polecić tą książkę – tym razem biorę odpowiedzialność tylko za swoje gusta, a mi się podobało. I to bardzo.