Opinia na temat książki Bratnie dusze

Owe tytułowe '' Bratnie dusze '' Hanny Cygler , to trzy kumpelki . Aldona , niedoceniana malarka , która nie potrafi zadbać o swoją karierę , nie potrafi rozpychać się łokciami i być rekinem biznesu . Bo przecież nie wystarczy malować , trzeba jeszcze umieć '' się sprzedać '' . Aldona jest wdową , mieszkającą z nastoletnią córką Mają . Maja to typowy roszczeniowy nastolatek , który niewiele daje , a wszystko chce . Następnie Weronika , spełniona artystka , również malarka , w przeciwieństwie do Aldony doceniana i sprzedawana . Matka dwójki rozkosznych dzieciaków i wspaniałego wyrozumiałego i zawsze pomocnego męża . Oraz Michalina , nazywana dalej po prostu Miśką . Miśka dla odmiany jest 36 letnią dziennikarką piszącą do działu kulturalnego . Można więc powiedzieć że i ona '' robi w kulturze '' chociaż nieco inaczej jak pozostałe dwie panie . Michalina wciąż szuka swojej połówki , ale puki co prowadzi dość , powiedzmy swobodne życie seksualne , jak sama mówi '' Bez filingu dla treningu '' :) . Owe trzy kobitki bardzo się lubią , istnieje między nimi (przynajmniej tak się wydaje) prawdziwa przyjaźń . Jak się okazuje , do czasu . Dotąd aż w okolicach ich towarzystwa pojawia się zabójczo przystojny handlarz winem , Marek Marczyński . Spokojne wody przyjaźni , zmącone przez faceta zaczynają coraz bardziej buzować . Przyjaźń trzech pań staje przed ogromnym znakiem zapytania . Gdzieś kiedyś usłyszałam takie powiedzenie , że jeśli jakaś przyjaźń się kończy , to tak naprawdę wcale jej nigdy nie było . Czy tak będzie w przypadku artystycznego przyjacielskiego damskiego trio ? Czy zazdrość o sukces , o szczęście , o mężczyznę spowoduje rozpad przyjaźni . ? Tym bardziej że jak się okazuje , ów przystojniak nie do końca jest tym za kogo się podaje . Książka pod koniec zdecydowanie przyspiesza i nawet robi się groźnie i na chwilę nawet kryminalnie . To dobra książka , nie nudzi , ale i nie wzbudza jakichś super wygórowanych emocji . Opowiada o szczerości , przyjaźni o relacjach matka córka , ale też i o tym że czasem szczęście mamy pod nosem , a sięgamy wzrokiem gdzieś pod horyzont . Zakończenie , jak na mój gust lekko zaczęło się '' lepić '' od cukierkowatości , ale tylko lekko na szczęście . Polecam tę całkiem poprawnie i przyzwoicie opowiedzianą niezbyt zawiłą historię .