Opinia na temat książki Brzydula. Historia niekochanej

Domyślam się, że po latach spisywanie swoich zdarzeń i odczuć jest bardzo trudne, ale powtórki jakimi raczy nas autorka są męczące w odbiorze. Mamy np kilka rozdziałów, gdzie matka po porzuceniu dziecka przychodzi do starego domu i wciąż żąda zapłaty za to, że dziewczyna może tam nadal mieszkać, raz po raz te same dialogi. Gdy przez lata moczy się w łóżku, podkreślane jest to do znudzenia, gdzie jeden czy też 3 rozdziały dawały by pełen pogląd na tą rzeczywistość, tutaj ciągnie się to przez większą część książki. Uważam, że nie potrzebnie rozpisane zostało na tyle stronić coś, co dobitniej podziałało by na czytelnika przy skumulowaniu treści a nagromadzeniu emocji.
Na pewno napisanie tej książki było kolejnym etapem mierzenia się z ciężkim dzieciństwem, bez względu na czas jaki upłynął od tamtej pory, nigdy takich spraw nie powinno się zamiatać pod dywan. Bynajmniej nie chce odbierać autorce prawa do przeżyć, ale forma, którą zaprezentowała jest nużąca, a przecież winna wywoływać w czytelniku największe emocje. Całość ratuje dopiero druga część stanowiąca rozprawę z powództwa matki, jakoby wydana przez Constance książka jest oszczerstwem. I tak poznajemy drogę prawną sprawy aż do Sądu Najwyższego w relacji już dorosłej osoby. Tutaj też znacząco zmienia się język opisywanych zdarzeń, relacje nie są już tak nużące i ciągnące się w nieskończoność. Wolałabym żeby całość była ujęta w tym stylu, jednak rozumiem, ze bohaterka tych zdarzeń chciała zachować w swej opowieści styl charakterystyczny dla dziecięcych i nastoletnich lat. Cóż... jednemu to przypadnie do gustu, innemu mniej.