Mokosz

"Mokosz" to opowieść o Elenie, stroniącej od ludzi kobiecie, która staje się główną podejrzaną w sprawie o zabójstwo męża. Zaangażowany w śledztwo jest przekupny prokurator, a kolejne przesłuchiwane osoby składają sprzeczne świadectwa, rysując wprost mistycznie tajemniczy obraz kobiety...

Muszę przyznać, że to jeden z najbardziej nieoczywistych kryminałów, jakie miałam okazję od dawna przeczytać. Minimalistyczna fabuła sprowadzała się głównie do rozmów z powiązanymi z Eleną osobami oraz przemyśleń wewnętrznych bohaterów. Niemniej w tym powolnym tempie nie sposób się nudzić, bo kolejne strony się wprost smakuje przez eteryczną atmosferę, która nawiązuje do słowiańskich wierzeń i naturalizmu. Senne wizje mieszają się z rzeczywistością, a kolejne rzekome fakty zastanawiają poziomem autentyzmu. Tu nic nie jest oczywiste, a aura tajemniczości towarzyszy do ostatnich stron.

Kolejne rozdziały to kolejne etapy zbudowania obrazu Eleny przez prokuratora ze skąpo zdradzanych strzępów informacji od świadków. Narastająca obsesja na punkcie kobiety i skrupulatne dążenie do odarcia jej z najgłębszych sekretów przeszłości, byleby tylko udowodnić rzekomą winę, to gra pozorów, przyprawiona sensualizmem, nutą erotyzmu i swoistej agrarności w postrzeganiu świata dokoła. Nieliczni dialogi pomiędzy dwójką głównych bohaterów oraz wewnętrzne analizy to interesujące spojrzenie nie tylko na bieżące zdarzenia, ale ogólnie na życie jako takie, role płci, radzenie sobie z traumą, c...

Wiedźma czy święta? Anioł czy demon? O Elenie każdy mówi inaczej, jedni obwiniają ją o wszelkie zło tego świata, inni widzą w niej wzór opanowania i poprawności. Gdy zostaje oskarżona o zamordowanie męża skorumpowany prokurator podejmie próby odnalezienia jej prawdziwej twarzy w tysiącach obrazków namalowanych przez jej znajomych i współpracowników, czy to mu się uda? Czy może wszystkie jego wysiłki spełzną na niczym?

Gdybym nie miała wcześniej do czynienia z twórczością tej autorki, to powiedziałbym, że Mokosz to próba wpisania się szablon Kafkowskiego Procesu. Czytelnik wie tyle, że nic nie wie. Prokurator zbiera opowieści o życiu Eleny zamiast dowodów, a zbudowany z nich akt oskarżenia ma ukazać ją jako istotę niemoralną, bez uczuć czy zahamowań… przynajmniej do chwili, gdy sam Borys wpada w sidła uroku podejrzanej i własnych urojeń. Jednak pozostałe książki Anny Sokalskiej, które miałam okazję czytać również charakteryzują się takim stylem.

Jaka była Mokosz? Na pewno mniej słowiańska niż można było się spodziewać po tytule. Mimo ciekawego pomysłu i dobrze rozpisanych bohaterów – z których każdy stanowi oryginalny portret psychologiczny człowieka skrzywdzonego przez życie i drogi jaką wybrał pod wpływem wydarzeń z młodości, całość czytało mi się opornie. Nadmiar przymiotników w opisach i nadęty niemal poetycki język utrudniały mi skupienie się na treści.

Nie ...

„Mokosz. Bogini mokrej ziemi” Anny Sokalskiej to moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, którym udowodniła, że do jej książek naprawdę warto wracać.

Fabuła książki utkana została z nielicznych dialogów, przemyśleń bohaterów, szczypty magii, słowiańskich wierzeń i zagadki kryminalnej, które absorbują czytelnika do tego stopnia, że nie jest on w stanie odłożyć książki na bok.

Panuje tutaj uczucie mroku, niepokoju i jest cała masa niedopowiedzeń. Główna bohaterka do samego końca pozostaje wielką niewiadomą i czytelnik sam nie wie, co tak naprawdę o niej myśleć. Bywają momenty, kiedy uważamy Elenę za ofiarę, ale i takie, kiedy myślimy, że faktycznie jest winna śmierci swojego męża. Jej przemyślenia, ale i cała historia, zmuszają nas do chwili zastanowienia i refleksji nad sensem ludzkiego życia. Autorka zgrabnie przemyca tutaj rozważania na temat roli kobiet w społeczeństwie, feminizmu, wpływu przeszłości na teraźniejszość, trudnego dzieciństwa i dysfunkcji społecznych. Uwierz, że nie przypuszczałam, aby można było w tak krótkiej formie zawrzeć tyle ważnych tematów i jeszcze okrasić je ciekawą zagadką kryminalną i wierzeniami słowiańskimi. Jednak Annie Sokalskiej się to udało i zrobiła to po mistrzowsku.

„Mokosz. Bogini mokrej ziemi” to książka wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Zapewnia ogrom wrażeń, inspiruje i płynie z niej bardzo ciekawe przesłanie. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko...

„Mokosz. Bogini mokrej ziemi” to kolejna książka z gatunku thriller, która skradła cały mój czas. Jest ona ciekawym portretem psychologicznym bohaterów.

Pewnego dnia w ogródku Eleny zostają odkryte zwłoki jej męża. To ona staje się główną podejrzaną. Jest osobą bardzo tajemniczą. Stroni od ludzi. Jedni mają ją za wiedźmę a inni za osobę, która potrafiła doprowadzić do samobójstwa męża. A jaka jest prawda? Tego próbuje dowiedzieć się Borys, prokurator „który jak sęp podskakuje dookoła konającego zwierzęcia”. Zadaje wiele pytań, które trochę drażnią Ellenę. Jest facetem z charakterem.

Ellena to postać, która intryguje od samego początku. Czytając miałam wrażenie, że raz jest ofiarą, a raz jednak winną. Nie byłam w stanie jej rozpracować. Do tego miała specyficzną teściową, z którą nie potrafiłam się zaprzyjaźnić. Ellena skrywała pewne rodzinne tajemnice. Jakie?

Autorka posiada ciekawy styl pisania. Charakterystyczny dla powieści pięknych, a nie dla thrillerów. Czasami poetycki.

„Mokosz. Bogini mokrej ziemi” to książka nie tylko o kryminalnej zagadce, ale przede wszystkim świetna analiza psychologiczna bohaterów. Dodatkowo znajdziemy tutaj słowiańskie wierzenia. Tytułowy MOKOSZ to patronka kobiecej płodności i siły. Bogini przyrody.

„Mokosz. Bogini mokrej ziemi” to książka, która zaspokoiła mój czytelniczy gust i bardzo ją polecam.

Uwielbiam motyw słowiańskich wierzeń w literaturze dlatego, gdy tylko ujrzałam tytuł "Mokosz. Bogini mokrej ziemi", wiedziałam, że muszę go poznać.

Mokosz to bogini, matka ziemi oraz przyrody, patronka kobiecej siły i płodności. Dlaczego w ten właśnie sposób postrzegana jest główna bohaterka? Elena zostaje oskarżona o zabójstwo męża, odnoszącego sukcesy biznesmena. Kobieta stroni od ludzi, którzy mają na jej temat zupełnie sprzeczne opinie.

Lekkość i bogactwo słów, którymi posługuje się autorka oraz niesamowity klimat, który udało się jej stworzyć, zrobiły na mnie duże wrażenie. Osiągnęła idealny balans między zwodniczym spokojem a sytuacjami tak niepokojącymi, że momentami cierpła mi skóra. Akcja toczy się nieśpiesznie, co harmonizuje z wybrzmiewającą fabułą. Jest ponuro i mrocznie, a atmosfera wydaje się nabrzmiała od niewypowiedzianych emocji. Anna Sokolska stworzyła duszną powieść obyczajową, wobec której nie sposób przejść obojętnie.

Absorbująca lektura.