Chłopiec pochłania wszechświat

Nie potrafię ocenić tej książki. Fabuła topowej powieści Trenta Daltona osadzona jest w Australii, w ubogiej dzielnicy na wschodnim wybrzeżu w połowie lat osiemdziesiątych XX wieku. Bohaterowie zostali wyraźnie podzieleni na trzy grupy: niesprawiedliwie skrzywdzonych przez los (w ocenie głównego bohatera) i tym samym zmuszonych do nieuczciwego życia, szlachetnych w głębi duszy potomków brytyjskich osadników (bądź skazańców, ich nazwiska są angielskie) oraz emigrantów z Polski i Wietnamu, którzy opuścili swoje ojczyzny z powodu wojen. Wspomniana grupa emigrantów dzieli się na dwie - na "jedynie" handlujących narkotykami Wietnamczyków oraz dużo bardziej okropnych i potwornych potomków Polaków (autor podkreśla ich pochodzenie co jakiś czas, szczególnie przy bohaterze o nazwisku Ivan Król) przybyłych tam po II Wojnie Światowej. W myśl współczesnej australijskiej poprawności politcznej, pojawia się też jedna rdzenna Australijka- dziwnym trafem więźniarka o gołębim sercu. Podobno jest to powieść w połowie autobiograficzna. Nie zaprzeczam, że po części odsłania niektóre z wątpliwych uroków antypodów. Współczuję autorowi takich wspomnień z dzieciństwa, życzę mu lepszej starości.

Zwlekałam prawie dwa tygodnie, ale nadal nie wiem. Tyle chciałabym napisać o tej książce, a jednocześnie wiem, że nie ma słów na opisanie tego, co wywołała we mnie ta powieść. Wszystko będzie wielkim niedomówieniem.

To nie jest ten rodzaj emocji jak przy przeczytanych przeze mnie książkach Jakuba Małeckiego, gdzie pod koniec zawsze chlipałam, gdzie temat utraty bliskich osób zawsze mnie rozkładał.

To raczej jakiś rodzaj mętliku, zadumania.
"Chłopiec pochłania wszechświat" to książka trudna (nie dajcie się zwieść kolorowej okładce!), urocza, głęboka i, mimo że dzieje się w Australii i opowiada o bardzo trudnym przypadku losowym - uniwersalna.

Moja podróż przez Australię razem z Trentem Daltonem i jego bohaterami nie była usłana różami. Z początku była to walka o każdą stronę. Aż nagle coś zaskoczyło. Nagle w jeden dzień pochłonęłam połowę zapominając o serialach czy innych rozrywkach. Byłam tylko ja, Eli Bell i Caitlyn Spies. Bo wiadomo - Caitlyn Spies sięga głębiej.

Australia. Eli Bell. Chłopiec. Cechy szczególne:
- brak ojca
- Matka narkomanka - Ojczym diler
- Niemy brat Gus
- Opiekun-były skazaniec - Dom na biednych przedmieściach.
Jak w takich warunkach dorosnąć na dobrego człowieka? Eli Bell próbuje właśnie takim być. Pomaga mu Arthur "Slim" Halliday (ciekawostka! Ten bohater powieści istniał naprawdę!😱)
Wszystko jednak się komplikuje tego wieczoru, gdy Eli traci swój szczęśliwy palec, Gus nagle przemawi...

Każdy z nas odbiera książki inaczej, ale ciekawi mnie, czy tylko ja widziałam tą opowieść jako jawa lub sen? Książkę poznamy z perspektywy dwunastoletniego Eliego. To od niego wiemy, że tak naprawdę jedyną osobą na której w ogóle może polegać, to jego rok starszy brat. Nie jest jednak zwyczajny. August nie mówi, ale jest nad wyraz mądry. Niekiedy jego zachowanie było dla mnie wręcz obłąkane, lecz później wychodziły z tego wielkie mądrości. Brat przedstawia go jako wszystkowiedzącego, gdyż zawsze zna odpowiedzi na każde pytanie. To on często ratuje go z opresji i uświadamia w momentach, kiedy czuje się zagubiony. Niby to opowieść Elego, ale wydawało mi się, że główną postacią był tu jego brat. Oczywiście chłopcy mają rodziców, tylko z powodu ich upojenia nie postępują właściwie, mają też kogoś innego. Dość znaczącą postacią będzie tu Slim, czyli mężczyzna z więzienną przeszłością, który będzie mu opowiadał o rzeczach zakazanych. Chłopiec wierzy mu w każde słowo. Będą to nagłe opisy, jakby ktoś przewrócił stronę i odkrywał dalszą część zupełnie innej książki. W tych opowieściach nie byłam pewna, czy chłopiec tak bardzo chłonął jego słowa, że sobie to wyobrażał, czy te sytuacje mu się śniły. Cokolwiek się tu nie wydarzy jest nieprawdopodobne i prawdziwe jednocześnie, tylko bardzo wymyślnie opisane. Kiedy znajdują się w tunelu pod ziemią, aż sama czułam jakbym tam była. Nawet jeśli pakują się w jakieś kłopoty, to autor poprzez nich podkreśla, że nie chcą być źli. Eli chce by...

„Chłopiec pochłania wszechświat” jest propozycją idealną dla tak zwanych „wrażliwców”. Wzruszająca powieść, bardzo udany debiut literacki. Ale też rodzaj książki, który trudno polecić albo odradzić. Każdy powinien zapoznać się samemu, bo jednych ta pozycja zachwyci, a innych dosłownie zanudzi. Mnie zauroczyła, ze względu na swoją magiczność, przesłanie o trzymaniu się nadziei. Siła braterstwa, ogrom miłości, choć momentami ciężkiej, wypełnionej łzami. Nawet w rynsztoku można znaleźć coś, co sprawia, że dalej chcemy walczyć, na przekór przeciwnościom.

„Chłopiec pochłania wszechświat” to bardzo emocjonująca historia, która zapada w pamięci na długi czas, a także zmusza czytelnika do wielu przemyśleń. To książka, której nie da się przeczytać „na szybko”, „jednorazowo” trzeba jej poświęcić czas, aby wspólnie z bohaterami ją przeżyć. To książką, którą zdecydowanie warto przeczytać, przemyśleć i zapamiętać na długo. Polecam.