Opinia na temat książki Chłopiec z ulicy Wschodniej

Cóż, czuję się zawiedziona. Spodziewałam się opowieści wywołującej ogromne emocje, otrzymałam dość nudną historyjkę o chłopcu z patologicznej rodziny.
Łódź znam bardzo dobrze, urodziłam się tam i wychowałam, jednak z łodzkim śródmieściem oraz typowymi dzielnicami biedy właściwie nigdy nie miałam nic wspólnego. Kamienice oglądałam przez szyby tramwajów bądź autobusów, a Bałuty tzw stare Bałuty starałam się omijać szerokim łukiem, co nieznaczy że moja stopa nigdy tam nie postała.
Styl autorki spowodował, że opowieść o Gabrysiu wypadła według mnie słabo. Tekst nie został nacechowany emocjami, co sprawiło że nie współczułam ani chłopcu ani jego matce, która świadomie sobie i dziecku zgotowała taki los, a miała alternatywę, mogła uciec od tego koszmaru. Z takimi perspektywami nie wahałabym się nawet minuty. Cóż, każdy jest kowalem własnego losu.
W tekście autroka raczy nas kilka razy hmmm nie wiem jak to nazwać, "nawiedzeniami/obajwieniami". Chłopcu ukazuje się anioł Gabriel i cudownie ratuje go z opresji, a to w dłoni chłopca cudownie pojawia się zagubiony klucz, a to chłopiec dowiaduje się o chorobie babci i w jakiś przedziwny sposób odwiedza ją w szpitali itd, ja tego nie kupiłam. Szczerze mówiąc te wstawki popsuły mi odbiór całości.
Może się powtórzę ale mój największy zarzut, to brak emocji. Pod koniec lat 90 czytałam książkę "Dziecko zwane niczym". Autor opisywał swoje dzieciństwo, a zrobił to w taki sposób, że do tej pory jak sobie przypomnę o czym czytałam, to szarpią mną emocje. Najlepszy dowód to taki, że do tej pory nie zapomniałam o tej ksiażce. O "Chłopcu z ulicy wschodniej" niestety szybko zapomnę.