Ciałaczki. Kobiety, które wcielają feminizm

„Kobiety wyemancypowały z wielu rzeczy, lecz wciąż nie z tego, że choćby nie wiem co osiągnęły, najczęściej są redukowane do swojego wyglądu. Odnoszę wręcz wrażenie, że dziś nawet bardziej się je w ten sposób redukuje. Wolność w czynach, ale wygląd pod ścisłą kontrolą”*.

Choć pewnie żyjemy w najlepszych dla kobiet czasach, to mimo wszystko współczesna kultura wcale nie ułatwia nam samoakceptacji. Dlatego też tak ważne są takie książki, bo dzięki nim możemy przekonać się, że świat z kolorowych pism i SM jest sztuczny i daleki od rzeczywistości.

Bardzo spodobał mi się rozdział poświęcony Joannie Okuniewskiej, która ze średniości postanowiła uczynić znak rozpoznawczy. Demaskuje mit, że życie powinno składać się z samych świetnych chwil, bo dobrze wie, że tak być nie może.

Cenię sobie stonowanie tej książki – brak w niej zacietrzewienia, pokazywania jak trzeba żyć, jakie mieć poglądy. Jest tu raczej chęć przybliżenia wizerunków kobiet, które codziennie pracują na to, żeby pomagać innym, ale też starają się znaleźć swoje miejsce w tym różnorodnym świecie. Mocno jest podkreślona idea siostrzeństwa, choć niestety daleko nam do takich relacji…

Wiadomo – jedne rozdziały bardziej do mnie trafiły, inne mniej, ale całość oceniam bardzo dobrze.

* K. Sulej, Ciałaczki. Kobiety, które wcielają feminizm, Znak, Kraków 2022, s. 114.

Przez wiele minut (słuchałem w audio) miałem ambiwalentne odczucia do "Ciałaczek". Niekoniecznie zgadzałem się ze wszystkimi tezami, które rzucała autorka i jej rozmówczynie. Do ogromnych plusów zdecydowanie należy fakt, że przekrój branż i sfer życia, w których działają gościnie, jest ogromny. Z drugiej jednak strony wszystkie mówią raczej jednym, spójnym głosem. Lubię pozycje, gdzie wypowiadają się osoby o różnych poglądach (niekoniecznie skrajnych, po prostu różnych), a tutaj tego zabrakło. Zamykanie się w bańce i niewysłuchanie drugiej strony nie jest najlepszym rozwiązaniem. Autorka podjęła taką, a nie inną, decyzję. Nie mam z tym problemu, jedynie trochę żałuję. Mimo wszystko szanuję Sulej, bo projekt i rozmowy zostały zrealizowane na wysokim poziomie. Wyszło bardzo dobrze, ale jak dla mnie czegoś zabrakło. Polecam, szczególnie jeśli znacie którąś z rozmówczyń.

Bardzo się cieszę, że mogłam przeczytać tak mądrą książkę! Na świecie mówi się chyba o wszystkim, tylko nie o ciele w którym mamy czuć się dobrze. Każdy nas ocenia. Gdzie byśmy nie poszli, to patrzą jak wyglądamy, w co jesteśmy ubrane, ile człowiek przytył, ile schudł i tak dalej. Moda każe nam się ubierać w to, co projektują, a blogerzy oczekują, że zaczniemy nosić to, co oni. A co z tym, co ja chcę? Sama zaraz po porodzie byłam oceniana przez rodzinę, że brzuch mi został, że za dużo przytyłam, kiedy to stracę, a to, że skoro ciąża piąta, to już raczej tak mi zostanie i tak dalej. Najlepiej gdybym włożyła worek na głowę i siedziała w domu, bo ,,co ludzie powiedzą?". Czy naprawdę z tymi niedoskonałościami nie mogę czuć się piękna?
Książka podkreśla, by mieć to w duszy. Co mnie interesuje to, jak inni mnie widzą, skoro to moje ciało i to ja powinnam się w nim dobrze czuć. Moje boleści są odczuwalne tylko dla mnie, nie dla sąsiadki, czy koleżanki. To nasze życie, więc zakładajmy to, co my chcemy, a nie do czego namawiają nas inni.
Książka wręcz przekonywała mnie, bym pozostała taka jaka jestem. Bym nie wstydziła się wyjść w opalaczach na plażę, bo nikt nie zna historii mojego ciała. Tylko ja wiem skąd się wzięła każda blizna, strupek czy siniak. Nikt nie ma prawa mnie za nie oceniać, a ja akceptując ich powstanie tak naprawdę okazuję szacunek samej sobie. Autorka opowiada nam tutaj zwierzenia wszelakich kobiet począwszy od artystek na zwykłej kobiecie kończąc. Przy...