Cień pamięci

"Bądź jak ten ptak, który w przelocie siada na mgnienie na gałęziach zbyt wiotkich i czując, jak się uginają, śpiewa nadal. Bo wie, że ma skrzydła"

Czytając takie książki, zawsze zaklinam wszelkie moce, by nigdy nie pozbawiły mnie świadomości, bym do końca swoich dni poznawała twarze moich bliskich, by mój osobisty mózg, który służył mi tyle lat, nagle się nie zbuntował i nie zaczął niszczyć samego siebie. Krótko mówiąc, bym nigdy nie musiała poczuć, co to znaczy chorować na Alzheimera.

Właśnie tego problemu głównie dotyczy ta książka. Na jej kanwie osnuta jest historia Lily, Annabelle i Stanleya. Poznajemy też kilka innych osób, jak chociażby pielęgniarkę Clancy z oddziału dla chorych na tę straszną chorobę, czy murzyńską taksówkarkę Pearl, której ulubionym powiedzeniem jest "witaj pani siostro"). Sporo też czasu spędzimy na tym oddziale, przyglądając się przebywającym tam pacjentom, pielęgniarkom i sanitariuszowi i powiem wam, że wielki szacun dla ludzi, którzy tam pracują.

Pod koniec dowiemy się też o dość ciekawej tajemnicy Annabelle. To był bardzo ciekawy wątek i szkoda, że został przedstawiony tylko w tak enigmatyczny sposób, w postaci surowych kilku zdań z pamiętnika. Ogólnie mówiąc, to dobra książka, jednak bez większych rewelacji, czyli bez ochów i achów, tak na mocne 6 gwiazdek.

Historia kobiety o skomplikowanej przeszłości, która ma duży wpływ na stosunki z córką. Tajemnice powinny być wyjawione, człowiek musi pogodzić się z przeszłością, jednak taka choroba jak Alzheimer utrudnia codzienną egzystencję tracąc z myśli to co jest tak ważne.
Lili do świata matki może zaglądać jedynie przez "małe okienko", które otwiera się, gdy znajduje jakieś skrawki z jej życia wśród pamiątek zgromadzonych na strychu. Annabell plącząc się w swoim świecie, choćby chciała przekazać jakieś ważne informacje nie jest już w stanie. I wciąż nie do pokonania jest ten most, który przerzucił je na przeciwległe brzegi.
Przebieg choroby Alzheimera jest pokazany już w zaawansowanym stadium, gdzie dotknięta nią osoba praktycznie straciła tą świadomość by móc jeszcze zorientować się,że dzieje się z nią coś dziwnego. Widzimy ja w sytuacjach zdezorientowania, praktycznie film urywa jej się co kilkadziesiąt minut, tak że zaprzestanie jakiś czynności zostawiającej po sobie ślady po czasie dziwi ją do tego stopnia, że wywołuje panikę.
Rzecz opisywana z punktu Annabelle - chorej, jej córki oraz pielęgniarki pracującej z osobami dotkniętymi tą chorobą w Centrum Opieki.

Mniej pogłębione studium przypadku niż w książce "Motyl" Lisy Genovy. Myślę, że gdy przeczyta się najpierw książki autorstwa Genovy, tak szczegółowo podchodzącej do każdego chorobowego przypadku, jaki opisuje w swoich książkach to trudniej docenić treści poświęcone podobnej problematyce u innych pi...