Opinia na temat książki Cieszę się, że moja mama umarła

Nie wiedziałam, że taka dziewuszka istniała (istnieje), a tu od razu wspomnienia? A raczej wspominkowy horror.
Przeczytałam. Poszperałam w sieci, zobaczyłam jakiś odcinek serialu z dziecięcą gwiazdą Jennette McCurdy. Pochyliłam się nad młodą kobietą, która wylewa swoje żale. A wydawałoby się, że każda młoda dziewczyna chciałaby zostać gwiazdą. Być może, ale na krótszą metę i nie takim kosztem.

Książka jest poruszająca i powodująca współczucie, a ilość udręki, która spotkała Jenette, gdy była dzieckiem, jest wystarczającym powodem, by napisać taką książkę. Tym bardziej, że od zawsze marzyła, by zostać pisarką. Myślę, że dzięki tej publikacji choć trochę rozliczyła się z przeszłością. Z toksyczną, nadambitną mamą, która wpychając córkę w aktorstwo realizowała swoje pragnienia, z zaburzonym dzieciństwem, maltretowaniem dotyczącym fizycznych potrzeb, jakimi są np. jedzenie, czy prawo do odpoczynku. Z psychiczną przemocą i szantażem emocjonalnym.
Po jednej więc stronie mama, a po drugiej autorka - pokorna córka, która została gwiazdą, choć wcale tego nie chciała. Tkwiła w tym przez wiele lat i doskonale rozumiem, czemu nie powiedziała STOP. Żeby zadowolić innych i nie utracić ich miłości, jesteśmy w stanie znieść bardzo dużo.

Temat bardzo ciężki, choć wydawałoby się elitarny, bo dotyczący hollywoodzkiej gwiazdy. Ale tak prawdę mówiąc tu przeraża skala, a zjawisko spełniania przez dzieci rodzicielskich ambicji i marzeń o znakomitej przyszłości własnych latorośli jest powszechne i trudno się od nich uwolnić. Angielski, pianino, sport i inne wymysły - inwestycje w nasze dzieci, czy im się to podoba, czy nie.
I dlatego warto przeczytać tę książkę, choć nie jest wybitna i trochę przypomina prasę plotkarką. Za to czyta się łatwo, a wspomnienia są z pierwszej ręki.