Córki Klanu Jeleni

Dziś przychodzę do Was z książką, o której staram się napisać recenzję od czwartku!!! Jednak emocje są we mnie tak wielkie, że trudno mi przelać na papier swój ból, strach i zachwyt. „Córki Klanu Jeleni” autorstwa Danielle Daniel to powieść, która przenosi nas do roku 1657. W Trois-Riviéres jezuici rozpoczęli działania mające na celu nawrócenie rdzennych mieszkańców… bezbożnych dzikusów.

„Matką Marie jest Ziemia, Babką Księżyc, a Dziadkiem Słońce”. Gdy jej mężem zostaje Pierre (głęboko wierzący katolik), jej życie się zmienia. Poraniona kobieta, z bagażem trudnej, bolesnej przeszłości stara się ukoić wielki smutek ponownie odnajdując się w roli matki. Niestety przepowiednia dotycząca jej najstarszej córki przepełnia każdy dzień lękiem. Jeanne jest wyjątkowa… a to oznacza, że jest zagrożona w świecie białych osadników… W świecie, gdzie kobiety mają jasno określone role, w świecie, gdzie inność jest przejawem grzechu. „Ten biały Kościół upiera się, by wszystkie kobiety się ubierały i zachowywały jak kobiety, a wszyscy mężczyźni się ubierali i zachowywali jak mężczyźni, nawet jeśli nasza natura bywa często niejednoznaczna, a pożądanie zmienne niczym nurt wody. Mój lud wierzy, że tłumienie tych skłonności jest tak nienaturalne, jak próba powstrzymania zmian pór roku”.

To historia o przerażającym okrucieństwie wynikającym z narzucenia sposobu myślenia przez kościół. Organizację zamkniętą na dialog, na różnorodność kulturową. Francuscy o...

Ile byłbyś w stanie poświęcić dla „dobra” Twojego społeczeństwa? Czy porzucenie swoich przekonań, które od lat pielęgnowane były w Twojej rodzinie to łatwa decyzja? Czy to co nowe i to do czego inni Cię namawiają, czasami wręcz zmuszają, zawsze jest słusznym wyborem?

Marie, Indianka, córka Klanu Jeleni, zawierzyła wszystko naturze. To w niej szukała wsparcia w każdym życiowym kroku, to jej była oddana. Los sprawił, że musiała porzucić swoją wiarę, rodzinę, bowiem w 1657 roku rdzenni mieszkańcy terytorium Kanady stali się ofiarami kolonizacji. Ich postrzeganie świata, ich religia była czymś złym, to co miało nastać, katolicyzm, był jedynym słusznym wyborem…

To historia przepełniona bólem i cierpieniem, gdzie z każdej strony wylewa się ogromny smutek, żal i bezsilność. To opowieść o tym, jak ludzie nie potrafią szanować drugiego człowieka. O tym ile zła są w stanie wyrządzić, nie myśląc o konsekwencjach, które zmienią wszystko, a czasem wręcz zakończą z impetem ludzkie życie.
To, że Ty wyznajesz inne wartości niż drugi człowiek nie daje Ci żadnego prawa do tego, aby krzywdzić, aby zmieniać ludzi na siłę.
Dlaczego świat nie jest w stanie tego pojąć? Ilu tragedii musimy być jeszcze świadkami? Czy inność to coś złego? Nie, przywilejem każdego człowieka jest to, że może decydować sam o sobie, uszanuj to i tym pokaż swoją siłę.
Nie odbierz tego personalnie, nie chcę Ci sprawić bólu, nie jestem taka jak oni. Cenię Cię za to kim jesteś i jaki je...

Historia inspirowana życiem przodków autorki.
Cofamy się do 1657 roku, do osady Trois-Rivieres.

Świat ogarnięty chaosem zmian i terroru, bo inaczej nie można tego nazwać.

Koloniści, którzy przybywają do ich domu i nazywają go Nowym Światem, a przecież dla rdzennych mieszkańców, ten świat nie był nowy. 

Marie i jej lud nie szukali „pomocy”, nie chcieli być naprawiani, bo nie byli zepsuci. Nie szukali innej religii czy innego życia.

Dotychczas spokojni, w symbiozie z naturą, mieszkańcy (dzisiejszej Kanady) są z dnia na dzień odziani z tożsamości, religii, małżeństw i miłości.

Zostają postawieni przed faktem dostosowania się do nowego prawa.

Książka jest napisana lekko, dzięki czemu czyta się szybko i przyjemnie, chociaż tematyka jest trudna i przygnębiająca.

Jestem szczerze poruszona tą pozycją, zwłaszcza, że nigdy nie były mi obojętne sprawy związane z rdzenną ludnością… marzę o tym, aby krzywdy jakich doznali na przestrzeni wszystkich lat, chociaż odrobinę zostały im wynagrodzone.

Niech świat pamięta.
Ludzie powinni znać ich biografię. Nie tylko to, co robili kolonizatorzy, ale również to, co działo się później…

Uważam, że ta pozycja jest jak najbardziej obowiązkowa dla każdego człowieka.

Kolejna książkowa przygoda, która szarpnęła moim gardłem.

Historia o francuskiej kolonizacji być może pozbawiona została tła społeczno-obyczajowego, ale za to kipi pięknem, wystawia naszą wrażliwość na próbę.

Rzekomy raj jaki osadnicy francuscy na wpół z Kościołem katolickim próbowali stworzyć rdzennej ludności Ameryki obrócił się w piekło. Melodia cierpienia tych ludzi wybrzmiewa tutaj wielogłosowo - to nie tylko napiętnowanie związków jednopłciowych, czy siłowe nawracanie na katolicyzm. To rozpad rodzin, więzi i próba stworzenia nowego świata na siłę, zdewastowanie zbudowanego porządku Matki Ziemi.

Córki Klanu Jeleni zachwyca od pierwszych stron i stawia czytelników przed niesprawiedliwością ludzkiego losu.
Powieść stanowi hołd złożony wszystkim zamordowanym kobietom rdzennej ludności Wyspy Żółwia, to niezłomne i silne bohaterki. Odnajdziemy tu opowieść o zakazanej miłości, krzywdzie, okrucieństwie i ciemnej stronie katolicyzmu. Książka z pewnością trafi do szerokiego grona odbiorców, a jej historia jest warta poznania.

Historia Pocahontas odarta z bajkowości i brutalna w skutkach. Nieliczna z książek, które wywołały u mnie łzy.

To historia gorzka, przepełniona smutkiem. O tych, którzy aby przetrwać musieli się podporządkować. O niespełnionych nadziejach i złamanych sercach.