Cudna mieszczka

Wiktor Gomulicki
7 /10
Ocena 7 na 10 możliwych
Na podstawie 1 oceny kanapowicza
Cudna mieszczka
Lista autorów
Popraw tę książkę | Dodaj inne wydanie
7 /10
Ocena 7 na 10 możliwych
Na podstawie 1 oceny kanapowicza
Data wydania: 1968
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Seria: Złoty liść
Stron: 168
dodana przez: AnotherOne
Mamy 1 inne wydanie tej książki

Autor

Wiktor Gomulicki Wiktor Gomulicki
Urodzony 17 października 1848 roku w Polsce (Ostrołęka)
Wiktor Teofil Gomulicki (pseud. Fantazy) – polski poeta, powieściopisarz, eseista, badacz historii Warszawy, kolekcjoner. Jeden z najważniejszych twórców polskiego pozytywizmu. Dzieciństwo, upamiętnione później w powieści dla młodzieży Wspomnienia ...

Pozostałe książki:

Wspomnienia niebieskiego mundurka Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac Cudna mieszczka. Obrazek warszawski z wieku XVII Muzyka płynąca z wierszy Opowiadania o Starej Warszawie Przy słońcu i przy gazie: szkice z miasta Przygody Cyrana de Bergerac Róże, Cecylie, Florentyny Wybór wierszy Brylantowa strzała Bój olbrzymów Chałat Ciury Czarownica Grandmuszkieter. Powieść historyczna z czasów Augusta Mocnego - ebook Jeden z nowych Książce Malaria Miecz i łokieć Mundur Pod stoczkiem Potrawka z gołębi Potrawka z gołębi. Opowieści z dreszczykiem Siódme Amen Imci Pana Mokrzeckiego-powieść Sołdat Symbolizm francuski Utwory Warszawa Twoje miasto. Antologia. Wybór poezji
Wszystkie książki Wiktor Gomulicki

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki

Moja Biblioteczka

Już przeczytana? Jak ją oceniasz?

Recenzje

Książka Cudna mieszczka nie ma jeszcze recenzji. Znasz ją? Może napiszesz kilka słów dla innych Kanapowiczów?
️ Napisz pierwszą recenzje

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@Klementynka
2021-07-21
7 /10
Przeczytane literatura piękna literatura polska XVII wiek

Cytaty z książki

Bądź promieniem słonecznym, który wszystko rozjaśnia i rozgrzewa, nie zaś chmurą gradową budzącą postrach.
Wobec majestatu śmierci i bezdennych otchłani wieczności, jakże marne i znikome wydało jej się wszystko, co ziemskie i doczesne!
Żałuję samolubów, którzy nie znają rozkoszy poświęcania się dla ukochanych. (...) Otacza ich chłód i samotność, najgorsza ze wszystkich samotność serca, którego nie rozgrzewa miłość. Nikogo nie kochają i nikt ich nie kocha.
Dodaj cytat