Wiktor Gomulicki

Wiktor Teofil Gomulicki (pseud. Fantazy) – polski poeta, powieściopisarz, eseista, badacz historii Warszawy, kolekcjoner. Jeden z najważniejszych twórców polskiego pozytywizmu.

Dzieciństwo, upamiętnione później w powieści dla młodzieży Wspomnienia niebieskiego mundurka i "Miecz i łokieć" (1906), spędził w Pułtusku. Uczęszczał tam do gimnazjum przy klasztorze Ojców Benedyktynów. Od 1864 roku mieszkał w Warszawie, gdzie ukończył gimnazjum i w roku 1866 rozpoczął studia na prawie w Szkole Głównej. W trakcie ich trwania zadebiutował jako poeta na łamach "Tygodnika Ilustrowanego". Gdy w roku 1869 szkoła została przekształcona w uniwersytet rosyjski, Gomulicki porzucił naukę. W latach 1873-1874 i 1887-1889 pracował w redakcji "Kuriera Warszawskiego", 1875-1888 "Kuriera Codziennego", w 1874 roku redagował "Muchę", w 1881 roku "Kolce", w latach 1889-1890 "Tygodnik Powszechny", współpracował z "Prawdą", "Świtem", "Krajem". W 1911 skazany na rok twierdzy za napisanie przedmowy do opowiadania Adama Mickiewicza, kary nie odbył dzięki amnestii dla przestępców politycznych. W 1912 r. w 30-lecie pracy pisarskiej uczczono wydaniem obszernego wyboru jego drobnych utworów pt. Pokłosie. W 1893 otrzymał od belgijskiej Akademii Sztuk, Umiejętności i Literatury medal pierwszej klasy i dyplom honorowy. W 1918 r. otrzymał nagrodę literacką im. Elizy Orzeszkowej.

Z Marią z domu Humięcką miał syna Romana, ucznia Szkoły Sztuk Pięknych, który w 1906 utonął w Wiśle w Warszawie. Jego inny syn, Juliusz Wiktor Gomulicki (1909-2006), był historykiem literatury i eseistą, natomiast prawnuk Maurycy Gomulicki jest grafikiem i fotografem.