Czerwone i czarne t. II

Czerwone i czarne, druga powieść Stendhala, ukazała się w 1830 roku i początkowo nie spotkała się z zainteresowaniem czytelników. Podobno sam autor, przekonany o tym, że współczesnych mu odbiorców nie zachwyci nowe dzieło, mawiał, że zostanie zrozumiany dopiero w 1880 roku. Autor opisuje historię dwudziestoletniego Juliana Sorela, wykształconego syna cieśli, marzącego o karierze oficera, który rozpoczyna pracę jako nauczyciel w domu małżeństwa de Renal. Wkrótce pomiędzy młodzieńcem a panią de Renal rodzi się uczucie. Julian postanawia zrezygnować z pracy i wyjeżdża. Wstępuje do seminarium duchownego w Besançon, a następnie przenosi się do Paryża, gdzie uwodzi córkę swojego chlebodawcy – pana de la Mele. Kiedy Lucjan Sorel i jego wybranka otrzymują zgodę na zawarcie małżeństwa, na ich drodze staje porzucona przed laty pani de Renal… W swojej najsłynniejszej powieści Stendhal maluje obraz dziewiętnastowiecznej Francji w okresie Restauracji, kiedy to ludziom pochodzącym z niższych warstwo społecznych zamykano drogę do awansu i lepszej przyszłości.