Cztery minus trzy. Jak powracałam do życia po utracie najbliższych

Uważam się za osobę dość twardą co to jak kiedyś mawiano wzorem naszych wschodnich sąsiadów ''gniotsja nie łamiotsja''. Dużo trzeba bym się wzruszyła, nie ''biorą'' mnie niby prawdziwe historyjki napisane i obliczone na tanie wyciskacze łez. Mnóstwo ich na naszym rodzimym książkowym rynku. Ta historia jest inna, nie, wcale nie dlatego że Barbara za jednym zamachem losu, straciła nie jedną osobę ze swoich najbliższych, ale wszystkie trzy. Męża, synka i maleńką córeczkę. Lecz dlatego że tą historię, z daleka czuć prawdą. Z każdej kartki tej książki przebija prawdziwa rozpacz, to szarpanie się z myślami, to jednoczesne wołanie o pomoc jak i odpychanie tej pomocy. To rozedrganie i nie możność płaczu. To wszystko jest namacalne, wyraziste, to wszystko sprawiło że nieraz zaszkliły mi się oczy. To nie prawda że książka jest dołująca, czy przygnębiająca. Jest wręcz pochwałą życia. Bo po takiej tragedii tak naprawdę są tylko dwa wyjścia, albo uznać że bez tych co zginęli żyć się nie da i iść za nimi, albo ponieść ich w sercu i wspomnieniach w dalsze życie. Tak właśnie robi autorka i chwała jej za to. Chwała jej też za to że tak pięknie potrafiła o tym napisać. Wręcz magicznie i poetycko , a jednocześnie jak najbardziej realnie.