Dakota

 Superbohaterowie zdjęli przebrzydłe maski z twarzy - jak długo na to czekałem? Nie macie pojęcia! Już nie muszą się ukrywać. Żyją w dzielnicach Londynu - wyeliminowali wrogów publicznych. Nie ostał nikt, kto zagroziłby narcyzom oraz nieśmiertelnym, którzy uważają się za nieskazitelnych - co za pyszałkowate buce! Jedyną skazą w mieście pozostają kolapsi - ludzie bez supermocy, którzy wydają się niepotrzebni dla bohaterów bez wątpliwości, bez miazmatycznych uczuć. Dufaux ma odwagę zrzucić koronę. Nie zatajając zbrodni za zboczonymi maskami, za którymi kryły się lęki przed życiem w zwątpieniu. Scenarzysta kroczy między uwielbieniem a nienawiścią do superbohaterów - nie jest radykalny, jak Garth Ennis (,,The Boys''), ale stara się unikać powiązań z dziełami poprzedników.

Superbohaterowie nie grzeszą inteligencją (cóż za nowość, żartowałem, nie dość, że buce, to jeszcze głupsi niż lewicowcy - odkąd pamiętam - superbohaterowie mają coś z czerepem). Szkoda, że Dufaux idzie w zaparte i nie czyni z tematu rozprawki o utopijnej wizji wyrwanej z elaboratu inteligentów wierzących we własną boskość. To tylko seria rozrywkowa z kryminalną intrygą, gdzie ,,zmarli'' superbohaterowie wracają do świata żywych (klasyczny wątek gatunkowy, z którego ludzie się śmieją od drugiej połowy lat 90. XX wieku). Superbohaterowie wg Dufaux to wichrzyciele społeczności - traktują ludzi jak podgatunek - nie dość, że buce, to jeszcze faszyści! W ostatecznym rozrachunku za miękko traktuje hipokr...