Opinia na temat książki Darwin, Bóg i sens życia

Najpierw - do kogo adresowana jest książka. Na pewno idealnym jej odbiorcą (szczególnie pierwszej części) są ludzie, których wiara chwieje się w posadach, ale nie umieją postawić kropki nad "i" i wciąż jeszcze kurczowo trzymają się jej na bazie kilku wciskanych od przedszkola "mądrości". Ta książka rozwieje je wszystkie - kto to wszystko stworzył? Po co to istnieje? Jeżeli nie ma Boga, to skąd się bierze dobro i zło? Czy człowiek jest "ukoronowaniem stworzenia"? - na te i dziesiątki innych pytań książka odpowiada w sposób nie pozostawiający wątpliwości.

Tak naprawdę jednak grono adresatów tej pozycji jest dużo szersze i każdy człowiek jeżeli tylko umie wznieść swoją myśl ponad religijne dogmaty winien po nią sięgnąć, ponieważ filozoficzne implikacje teorii ewolucji sięgają każdego z nas i to bardzo głęboko, w samą istotę naszego człowieczeństwa, myślenia, współżycia społecznego, moralności.

Ksiązkę Williamsa można z grubsza podzielić na trzy części. W pierwszej rzeczowo, punkt po punkcie, wskazuje na konsekwencje teorii ewolucji. Teraz dopiero zrozumiałem, dlaczego heliocentryzm, teoria kwantowa czy inflacyjny wszechświat nie mają tylu wrogów, zaś ewolucja - jak najbardziej. Konsekwencje są bowiem dla teistycznych religii miażdżące. Druga część to seria pytań o człowieka, nowe postawienie naszego gatunku w świecie przyrody. Skoro nie jesteśmy już "ukoronowaniem stworzenia", to czym jesteśmy? Czy jesteśmy lepsi od zwierząt, bardziej godni życia? Jaki w ogóle jest sens życia, po co żyć w nihilistycznym świecie atomów, świecie bez Boga? No i wreszcie trzecia część, dość głęboko sięgająca w korzenie moralności, jej pochodzenie i sens.

Ta książka jest tym, czy mógł być (a nie jest) "Bóg Urojony" Dawkinsa. Dopiero teraz, po przeczytaniu "Boga, Darwina i Sensu życia" widzę, jak bardzo ułomnym i niepełnym dziełem jest najbardziej kontrowersyjne dzieło rottweilera Darwina, w którym to Dawkins, jakkolwiek mając rację w każdej chyba sprawie, wiele rzeczy pomija, upraszcza, schodzi na boczne tory dyskusji nie mające dużo wspólnego z właściwym tematem czy też wchodzi w ślepe uliczki argumentacji, kiedy próbuje czegoś dowodzić, ale sam do końca nie wie czego. W książce Williamsa Szczególnie zaimponowały mi rozdziały o moralności, ponieważ Dawkins ledwo prześlizgnął się po temacie, jakby czuł, że wypada coś wspomnieć, ale nie bardzo wiedział co napisać. Tutaj temat potraktowany jest bardzo dogłębnie, rzetelnie i wyczerpująco.

W kwestii moralności książka stawia mnóstwo kłopotliwych pytań, stawia wiele na głowie. Autor z pewnym zakłopotaniem przyznaje, że nie wszystkie pytania są dla niego komfortowe, szczególnie, że nasuwające się odpowiedzi są bardzo niepokojące.

Czapki z głów, książka jest doprawdy wspaniała!