Diabeł wcielony

Carlye lubię. Bardzo lubię. Zwłaszcza te jej książki które mają Diabła w tytule, tak jak ta ;)
Lubię język autorki i sposób w jaki prowadzi akcję. Mam wrażenie że bardzo przykłada się do wszelkich opisów.
Pierwsze spotkanie bohaterów bomba. Pierwsze książkowe, bo przecież znają się od zawsze, i pierwsze takie nie niewinne. Oczywiście bohaterka jak to w romansie płodną jest i po jednej nocy z mężczyzną zachodzi w ciążę.
Trochę to naciągane, ale bez tego akcja nie mogłaby potoczyć się w sposób który zażyczyła sobie dla bohaterów autorka. Że facetowi wysiadło myślenie jestem w stanie zrozumieć ale że dziewczynie? Hmm… Chyba Carlyle lubi jak jej bohaterki są łatwe w uwiedzeniu. Zoe z Bałamutki też nie należała do trudnych do zdobycia.

Wydaje mi się że Ruledge podkochiwał się w Freddie jeszcze przed akcją książki. A jego przemyślenia po, jak on to nazywa, popełnieniu grzechu śmiertelnego wywoływały u mnie wybuchy śmiechu. Niezłego miał stracha, ale w sumie chciał się od początku zachować jak trzeba tylko los mu trochę spsuł plany.
Moment gdy Rannych dowiaduje się kto narobił jego ulubienicy kłopotów rozbawił mnie prawie do łez. W ogóle książka zabawna jest. Uwielbiam tytuły rozdziałów. Tylko w książkach Carlyle i Carriger spotkałam się z tak świetnymi, a na ogół jest to niedoceniane na rzecz zwykłych cyferek.

Przejdźmy do bohaterów. Ona jedzie mi troszkę schematem, podobna jest do swej kuzynki Zoe, jest trochę za mało charakterna i trochę uległa. ...