Opinia na temat książki Dom nad błękitnym morzem

Taka trochę pogodna bajka fantasy, choć porusza mimochodem całkiem poważne tematy. Zaczyna się niespecjalnie, ciamajdowaty bohater, poniewierany szary urzędas budzi raczej irytację niż sympatię; z drugiej strony, porusza się on w świecie, w którym elementarna uprzejmość wydaje się w zaniku. Ciekawiej robi się, gdy trafia do sierocińca na wyspie, gdzie spotyka szóstkę niezwyczajnych, nawet jak na standardy tego świata, porzuconych lub osieroconych dzieci. Powieść podejmuje takie tematy jak poszukiwanie siebie, samotność, uprzedzenia, strach przed obcością i tolerancja, a takze samowola władzy i tłamszenie jednostki przez państwowe urzędy. Nie bardzo wiem tylko, do kogo jest skierowana - dla dorosłego czytelnika jest zbyt naiwna, dla młodzieży może mało pociągająca - ilu młodych ludzi ma ochotę czytać o rozterkach czterdziestoletniego urzędniczyny? Choć z drugiej strony, pod względem rozwoju emocjonalnego Linusowi chyba bliżej do dwudziestki. Jest też i wątek LGBT, choć nie na nim skupia się uwaga - w obliczu kłopotów z synem samego Szatana fakt, że dwóch panów ma się ku sobie, nie budzi większego zainteresowania. (Choć dla tych dwóch panów jest to, oczywiście, bardzo ważne.) W sumie, całkiem miła rzecz.