Dom nad jeziorem

Kate Morton należy do grona moich ulubionych autorek. Jej powieści pełne są tajemnic, zagadek, niedopowiedzeń i zwrotów, dzięki którym zainteresowanie sięga zenitu. Pani Morton uwielbia misternie tkane intrygi, które pozwalają wodzić czytelnika za nos, podpowiadać rozwiązania, by zaraz potem okazywało się, że to jednak ślepy zaułek.
"Dom nad jeziorem" to właśnie taka niezwykle intrygująca saga rodzinna, w której do samego końca nie jesteśmy pewni, czy nasze przeczucia i domysły będą zgodne z finałem, jaki przygotowała dla nas autorka.

Loeanneth to wiekowa, letnia rezydencja zamożnej rodziny Edvane'ów położona nad jeziorem pośród kornwalijskich lasów. Otoczona ogrodami posiadłość od wieków jest świadkiem wielu rodzinnych tajemnic. Aby się temu bliżej przyjrzeć autorka przenosi nas do lat 30-tych XX wieku, kiedy to podczas przyjęcia wydanego z okazji letniego przesilenia ginie jedenastomiesięczny Theo - najmłodsze dziecko Eleonory i Anthony'ego. Dochodzenie w tej sprawie zostaje zamknięte z braku dowodów, a losy chłopczyka pozostają zagadką przez kolejne siedemdziesiąt lat. Dopiero zupełnie przypadkowe pojawienie się na terenie opuszczonej rezydencji młodej policjantki - Saddie Sparrow powoduje, że dawni mieszkańcy Loeanneth zaczynają mówić zza grobu. Ukryta w zamkniętym na wszystkie spusty domu przeszłość po raz kolejny powraca do popularnej autorki kryminałów - osiemdziesięciosześcioletniej Alice Edvane oraz jej starszej o kilka lat siostry Deborah. To właśnie te...

W porównaniu z powieścią "Zapomniany ogród" muszę przyznać, że najnowsza była bardziej zaskakująca. Dużo tu motywów rodzinnych. Pragnienie dziecka, ból po jego stracie, wojna, która odcisnęła swoje ślady.
Akcja toczy się na dwóch płaszczyznach - Lata 30 XX wieku, kiedy przedpada bez śladu mały chłopiec i współczesne, kiedy policjantka próbuje rozwikłać tajemnicę sprzed lat.
Nie mogę odmówić Kate Morton talentu do tworzenia tak poruszających historii, jednak jest pewien minus. Autorka ma tendencję do szczegółowego opisywania czynności dnia codziennego takich jak np. spożywanie posiłków. Czytanie tego po kilka razy stawało się już męczące. Przyznam jednak, że opisy posiadłości w Loenneth miały klimat sama chciałam się tam znaleźć chociaż przez chwilę. Byłaby ocena 8/10 gdyby nie te nużące opisy. Plusem jest zakończenie, bo chociaż domyśliłam się co stało się z chłopcem to pewne rzeczy wyglądały zupełnie inaczej. Polecam wielbicielom lubiącym historie z tajemnicami, jednak osoby liczące na wartką akcję od początku do końca mogą być nieco zawiedzione.