Dom nad jeziorem recenzja

"Dom nad jeziorem" zdecydowanie najbardziej przypadł mi do gustu spośród przeczytanych przeze mnie powieści Kate Morton. Właściwie ta książka była ostatnią w kolejce, bo przeczytałam już chyba wszystkie polskie tłumaczenia tej autorki. Myślę, że to był dobry wybór, iż zostawiłam ją sobie na koniec, bo dzięki temu na pewno sięgnę po kolejną powieść pochodzącej z Australii pisarki, jeśli tylko pojawi się w polskich księgarniach.

"Dom nad jeziorem" został napisany w konwencji, którą już dobrze poznałam, a którą Kate Morton sobie upodobała. Po pierwsze bohaterki - kobiety, silne, ale też słabsze osobowości z przewagą tych pierwszych. Po drugie - przeszłość i teraźniejszość. Po trzecie - tajemnice, które wychodzą na jaw po latach. Po czwarte - losy bohaterów z przeszłości znacząco wpływają na decyzje postaci z teraźniejszości. I wreszcie po piąte - akcja rozpoczyna się bardzo leniwie. Kto obejrzał film "Piknik pod Wiszącą Skałą" z 1975 roku w reżyserii Petera Weira i pamięta dziewczęta, które leniwie, niczym w spowolnionym tempie przesuwały się po ekranie, ten może porównać tamtą filmową atmosferę do niemal dwóch trzecich powieści Kate Morton. Tak to właśnie przeważnie płynie, jakby w zwolnionym tempie, niespiesznie, bez pośpiechu. Jednak pod koniec powieści akcja przyspiesza, wiele z zagadek zostaje rozwiązanych, chociaż muszę przyznać, że domyśliłam się dość szybko, jaką rolę w tej historii odegrał Ben Munro i jak się okazało, nie myliłam się. Wystarczyła jedna wzmianka, rzucona jakby mimochodem, która zbyt szybko przeczytana, mogłaby być przeoczona. Mnie ona zastanowiła i słusznie, ale dodam, że nie zabrało mi to przyjemności czytania.

Bardzo spodobała mi się główna bohaterka Sadie Sparrow, policjantka, która również nosi w sobie tajemnicę, ale też sporo dylematów. Ostatecznie udaje się jej rozwikłać obie sprawy - przeszłą i teraźniejszą (w obu można dopatrzeć się pewnych podobieństw i wskazówek), ale też podjąć słuszne decyzje odnośnie jej życia zawodowego i prywatnego. To taka dziewczyna z ikrą, którą polubiłam od pierwszego z nią spotkania i bardzo jej kibicowałam.

Kate Morton ma swój styl, można go lubić, tolerować lub nie lubić. Mnie zdarzyło się go tolerować w innych powieściach, ale w przypadku "Domu nad jeziorem" styl ten sprawdził się jak najbardziej. Język jest literacki, pozbawiony wulgaryzmów i uproszczeń, można się więc tą powieścią delektować, czytać spokojnym tempem, bo na szybkie czytanie nadaje się jedynie w końcówce.

Polecam, zwłaszcza wielbicielom Kate Morton, jeśli jej jeszcze nie czytali.

Lubię, gdy książki inspirują mnie do przeczytania innych utworów. W tym przypadku na pewno wrócę do "Pikniku pod Wiszącą Skałą" Joan Lindsay i wreszcie sięgnę po wspominane w powieści "Wielkie nadzieje" Charlesa Dickensa.