Opinia na temat książki Dom stu szeptów

Chciałam popróbować horroru, klasycznego, takiego jak sobie wyobrażam. Stare nawiedzone domiszcze, duchy, strzygi, egzorcyzmy, niepokój.
I wszystko to w „Domu stu szeptów” było, ale mało strasznie, raczej śmiesznie. Duchy durne, niepociumane i działające nielogicznie, ślimaki z powbijanymi goździkami żałosne, egzorcyści fajtłapy, policja śmiechu warta, a strachu tyle, co wtedy, gdy wilk pożerał babcię i Czerwonego Kapturka. Gdyby jeszcze pozahorrorowe wątki zaciekawiały, to pogodziłbym się z tym, że trafiłam na obyczajówkę. Ale nie, tylko chaos, nielogiczności, irytacja, nudy i w towarzystwie bohaterów, z których żaden nie obchodził mnie nic a nic.

Na szczęście lektura książki to nie całkiem stracony czas, bo w tej beczce dziegciu znalazła się dla mnie łyżka miodu. Informacje o XVI-wiecznych księżych kryjówkach (priest hole), o których nie miałam pojęcia. Pogrzebałam w sieci, faktycznie istniały. Dodatkowy punkt dla książki.

Chciałam zobaczyć jak pisze Graham Masterton - facet, który we Wrocławiu ma własnego krasnala. Zobaczyłam.
Chciałam spróbować horroru z nawiedzonym domem, no to spróbowałam.
Zachciało mi się chwil grozy.
Rozczarowałam się i chwilowo koniec prób.