Dom stu szeptów

- Panie Grahamie, pan to chyba już nie napisze żadnego horroru… – powiedział zrezygnowany

czytelnik.

- Taaak? - Masterton prawie wyskoczył z ciepłych wełnianych laczków – to potrzymaj mi kryminał!

Dom stu szeptów to bardzo dobra powieść grozy, chociaż nie trzyma czytelnika w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, to klimat jaki wykreował Masterton w swojej najnowszej powieści, klimat ponurej posiadłości położonej gdzieś na mglistych, brytyjskich wrzosowiskach, nadrabia brak dreszczyku emocji z naddatkiem.

Graham Masterton z jednej strony eksploruje miejsca w literaturze grozy, w których jeszcze nie był, bo „Dom...” to powieść poniekąd gotycka, z drugiej bazuje na swoich sprawdzonych, dobrze działających schematach wypracowanych przy okazji chociażby Manitou.

Jedyne co bym w powieści zmienił to zakończenie, bo jest nielogiczne i zbyt pośpieszne, i za nie też obniżam ocenę.

Znakomita rozrywka. Przypomniały mi się czasy szkolne - kiedy czytałam Mastertona - i wciągane w ściany osoby. Niestety, nie pamiętam tytułu.
Oprócz totalnego zainteresowania tym, co dalej i oprócz dreszczyku emocji można się i uśmiechnąć, chyba do tych wspomnień.
Podobało się.

Całkiem dobry horror, nie tyle straszny, ile pełen niepokoju, mroku, odczucia wszechobecnego zła. Wciągnęła mnie na tyle, że "przeczytałam uszami" z zainteresowaniem. Zakończenie intrygi mogłoby być bardziej skomplikowane.

Graham Masterton to znany mi nie tylko z horrorów autor, którego książki przeczytałem całkiem sporo. Pisze thrillery, poradniki, sensacje i powieści obyczajowe. Zawsze czekam na jego kolejny horror z niecierpliwością, bo uwielbiam jego powieści grozy. Kiedy dowiedziałem się, ze wydana zostanie Dom stu szeptów miałem spore oczekiwania i chciałem dostać mroczny, makabryczny i klimatyczny horror jak za dawnych czasów kiedy sięgałem po jego książki.

Książka Dom stu szeptów jest opowieścią o starym domostwie jaki otrzymują w spadku dzieci właściciela po jego śmiertelnym wypadku , które przyjeżdżają do domu. Kiedy ginie chłopiec Timmy wszyscy zastanawiają się, gdzie mógł podziać się i zaczyna się wielka akcja poszukiwawcza. Osadzenie akcji swojej powieści na odludzi w otaczających dom wrzosowiskach, gęstych połaci lasu i jedynej drogi jaka jest dojazdowa do domu było świetnym pomysłem. Z dala od cywilizacji bohaterowie zostają sami z problemami i muszą mierzyć się z nieznanym. Z tego można było wycisnąć sporo i stworzyć klimatyczny horror o nawiedzonym domostwie. Początek zapowiada się intrygująco, bo już zaczynając czytać odczuwałem, że coś jednak nie jest w porządku z tym domem. Wraz z rozwojem wydarzeń i akcji utwierdzałem się w przekonaniu. Rodziny uwięzione w domu też zaczynają odczuwać tego skutki. Dziwne zdarzenia związane z domownikami, ukryte tajemnice domu wychodzące na światło dzienne, zagadkowy zgon poprzedniego właściciela i zaginięcie syna boh...

" Dom stu szeptów " to horror. Nie przepadam za tym gatunkiem literackim, ale ostatnio rozsmakowałam się w twórczości Grahama Mastertona więc idąc za ciosem, sięgnęłam po tę lekturę z całą premedytacją.

Początek przypominał książkę obyczajową, ale dość szybko autor zaczął wprowadzać efekty specjalne o charakterze paranormalnym. Druga połowa powieści nie wzbudza wątpliwości co do tego z jakim gatunkiem mamy doczynienia.

Książka jest pozbawiona dłużyzn dzięki czemu czyta się szybko. Ciekawa fabuła sprawia że z rozdziału na rozdział wzrasta zainteresowanie i chęć poznania zakończenia tej dziwnej historii.

Chcąc choć trochę wczuć się w klimat Halloween, sięgam po kolejną powieść z gatunku grozy i składam wizytę w progach po­nu­rej re­zy­den­cji, jaką jest Al­l­hal­lows Hall.

Po śmier­ci wła­ści­cie­la do po­sia­dło­ści przy­by­wa trój­ka jego dzie­ci, by po­znać ostat­nią wolę ojca. Nie odpowiadają im warunki testamentu, żadne z nich nie za­mie­rza tu osiąść, chcą jak naj­szyb­ciej opu­ścić to miejsce i nigdy nie wra­cać. I wła­śnie kiedy po­dej­mu­ją tę de­cy­zję, we wnę­trzu domu prze­pa­da bez śladu pię­cio­let­ni Timmy.
Zło­wiesz­cza at­mos­fe­ra wrzo­so­wisk, skrzy­piące pod­ło­gi, ta­jem­nicze szepty i tchnąca grozą kry­jów­ka sprzed kil­ku­set laty. A to dopiero początek przerażających wydarzeń...

"Sza­tan nie ist­nie­je, po­dob­nie jak jego de­mo­ny. Je­dy­ne zło na tym świe­cie tkwi w czło­wie­ku".

Zdaje się, że upływający czas przytępił z lekka ostry pazur, tudzież pióro, Mastertona. Niby wszystko się zgadza, a jednak czegoś brak. Niespodziewane zaginięcie dziecka zawsze budzi wiele emocji, ale te szybko opadły. Złowieszcze domostwo spowite mgłą i cieniami dawnych legend, może budzić grozę, i ten zabieg nie wypalił. Bardziej to fantastyczne, niźli straszne. Ten brak choćby krzty realizmu, spowodował, że wyparowało wszelkie napięcie i dreszczyk, tak nieodzowne w tym gatunku.
Sytuację uratowały miejscowe wierzenia i legendy oraz równoległy świat stworzony przez pisarza, który okazał się niezwykle ciekawym miejscem.

"Dom s...

W książce „Dom stu szeptów” Masterton sięgnął po tak popularny temat, jak stary, nawiedzony dom, jednak zrobił to w sposób naprawdę zaskakujący. Fabuła kręci się wokół jednej rodziny, właśnie zmarł jej najstarszy członek, więc potomkowie zjechali się na odczyt testamentu. I podczas tego wydarzenia gubi się pięcioletni dzieciak. Im dłużej trwają poszukiwania, tym atmosfera robi się mroczniejsza, bardziej niepokojąca. Tak naprawdę według mnie książka składa się jakby z trzech części – początek dotyczący właśnie zaginięcia, gdzie strach rodziców o dziecko jest wręcz namacalny, a do tego dziwne rzeczy, które dzieją się w posiadłości, tylko ten nastrój podbijają. Kilka razy fizycznie miałam ciarki! Druga część, rozwinięcie, to świetne powolne wyjaśnianie tego co się dzieje – tu podobało mi się to, że wszystko gdzieś tam w jakiejś części opiera się na fizyce czy filozofii. Naprawdę zgrabne połączenie kilku motywów i hipotez! Ostatnia część, czyli wielki finał, jest już faktycznym horrorem, sporo się dzieje, jest też trochę makabry, a sam koniec jest niezwykle zaskakujący. Do tego garść ciekawych tematów, trochę ciekawostek historycznych, no i ta mglista atmosfera okolicznych wrzosowisk naprawdę składają się na godną uwagi lekturę. Jestem nią pozytywnie zaskoczona i w przyszłości na pewno nie będę się wahać czy sięgnąć po powieści grozy tego autora!

Hej, haj, helloł! 😁🖐🏻

Jak tam? Co tam u Was? Co czytacie? A może coś słuchacie? Pogadajmy!

⭐RECENZJA PREMIEROWA⭐

Nawiedzony dom? Być może! 😜
Niepewność dzieci co do ostatniej woli ojca.
Testament, który szokuje i wprawia w osłupienie.
Rodzina, która nie może się dogadać.
Tak! To znajdziecie w najnowszej powieści pisarza grozy @grahammasterton! 😁 Zapraszam niżej na moje odczucia po lekturze! 😃
‼️
Dziś na tapecie zagościł u mnie nowy pisarz, a mianowicie @grahammasterton! 😃 Wiele dobrego słyszałam o ów autorze, dlatego postanowiłam przekonać się na własnej skórze czy to, co mówili inni, jest prawdą! 😈 No i muszę Wam powiedzieć, że książka od samego początku mnie wchłonęła. Zarówno język, jak i styl, bardzo przypadł mi do gustu. Może nie było, aż tak groźnie, jak można sobie to wyobrazić, ale jednak co nie co było czuć i to jest świetne. Nutka dreszczyku, niepewności są tutaj nader widoczne. Pisarz poprowadził historię w interesujący sposób, troszkę taki nieprawdopodobny, powiedziałabym, że lekko sztampowy, ale czyż nie to jest najlepsze w takich lekturach? Klimat, akcja i jej zwroty, aaa zakończenie, którego się nie spodziewałam to ogromny plus! Szacun dla autora za stworzenie takiej fabuły, bo czytanie ów powieści sprawiło mi wiele radości. Potrzebowałam takiej książki! Niektórzy ...

„Dom stu szeptów” to najnowszy horror Grahama Masterton’a. Jednak muszę przyznać, że w moim odczuciu w tym Masterton’ie jest troszeczkę za mało Masterton’a…

Oczywiście kunsztu pisarskiego autorowi nie możemy odmówić. Niezmiennie jego styl pisania jest genialny, a fabuła sama w sobie została dobrze przemyślana. Chociaż zdecydowanie w tym wszystkim brakuje większej dawki emocji, grozy i akcji. Podczas czytania nie czułam napięcia, które zawsze mi towarzyszyło podczas lektur książek autora. Bohaterowie są dla mnie zbyt płytcy - mało wyraziści, bez charakteru, nie da się z nimi zżyć. Ich postępowanie momentami było mało logiczne i budziło wątpliwości. Samo zakończenie jak na Masterton’a było… wręcz groteskowe.

Podsumowując - owszem w książce są sceny iście z poprzednich części pełne krwi, niewyobrażalnego sadyzmu, które czyta się z zapartym tchem, ale zdecydowanie czuć ich niedosyt. Miałam nadzieję, na większe wrażenia podczas lektury tym bardziej, że w całej tej historii tkwił niezwykły potencjał. Jednak muszę przyznać. Że nie uważam czasu spędzonego z „Domem stu szeptów” jako czas stracony. Książka jak najbardziej mi się spodobała jednak po prostu to nie jest to czego oczekiwałam po autorze.

Chciałam popróbować horroru, klasycznego, takiego jak sobie wyobrażam. Stare nawiedzone domiszcze, duchy, strzygi, egzorcyzmy, niepokój.
I wszystko to w „Domu stu szeptów” było, ale mało strasznie, raczej śmiesznie. Duchy durne, niepociumane i działające nielogicznie, ślimaki z powbijanymi goździkami żałosne, egzorcyści fajtłapy, policja śmiechu warta, a strachu tyle, co wtedy, gdy wilk pożerał babcię i Czerwonego Kapturka. Gdyby jeszcze pozahorrorowe wątki zaciekawiały, to pogodziłbym się z tym, że trafiłam na obyczajówkę. Ale nie, tylko chaos, nielogiczności, irytacja, nudy i w towarzystwie bohaterów, z których żaden nie obchodził mnie nic a nic.

Na szczęście lektura książki to nie całkiem stracony czas, bo w tej beczce dziegciu znalazła się dla mnie łyżka miodu. Informacje o XVI-wiecznych księżych kryjówkach (priest hole), o których nie miałam pojęcia. Pogrzebałam w sieci, faktycznie istniały. Dodatkowy punkt dla książki.

Chciałam zobaczyć jak pisze Graham Masterton - facet, który we Wrocławiu ma własnego krasnala. Zobaczyłam.
Chciałam spróbować horroru z nawiedzonym domem, no to spróbowałam.
Zachciało mi się chwil grozy.
Rozczarowałam się i chwilowo koniec prób.

Moje pierwsze spotkanie z Mastertonem. Nie wiedziałam czego się spodziewać, bo to w sumie horror, a o autorze słyszałam, że potrafi pisać straszne rzeczy. Mimo tego, że trochę się bałam, to ciekawość wygrała.

Nawiedzony dom to wdzięczny temat. Można dodać ciężki klimat, dziwne szepty, niewyjaśnione zjawisko i mamy ciekawe czytadło. Tutaj oczywiście wszystko to było, ale czułam tu bardziej fantastykę niż horror. Atmosfera przypominała mi trochę serialowe Pamiętniki Wampirów. Niby wszystko jest okej, ale tuż obok, dzieją się dziwne rzeczy. A to próbują wyjaśnić katolicki ksiądz, czarownica, policja wraz z kłosarzem na czele. Sam pomysł nie jest może odkrywczy, ale autor poprowadził fabułę tak, że czytałam z pełnym zaangażowaniem. Było mrocznie, duszno, mgliście i deszczowo. Może kilka wątków wymagało wyjaśnienia i dopowiedzenia, ale i tak powieść podobała mi się. Chociaż bać nie było się czego. Teraz pokuszę się o inne powieści autora.

Bardziej bawi i śmieszy niż napawa lękiem i wywołuje dreszcze. Wysoki poziom absurdu, dużo groteski, słabi bohaterowie.

Książka, która rozczarowała mnie totalnie i już od pierwszych rozdziałów zirytowała do maksimum. Do tego stopnia, że byłam w stanie ją odłożyć i to na samym początku. Rozumiem, że takie historie trzeba czytać z przymrużeniem oka, no ale wszystko ma swoje granice, a ten, kto ma dzieci z pewnością mnie zrozumie.
.
Główną rolę odgrywa tutaj stary dom osadzony na angielskim wrzosowisku. Dom ma swoją mroczną przeszłość i strzeże pewnych sekretów. W niewyjaśnionych okolicznościach ginie właściciel tego domu. Po jego śmierci, do posiadłości przybywa trójka skłóconych z sobą rodzeństwa, na odczytanie testamentu. Dom sam w sobie jest przerażający, wszystko jednak się pogarsza, gdy przepada pięcioletni chłopiec Timmy. Trwają poszukiwania, nigdzie go nie ma, czy dom mógł go pochłonąć?
.
Zachowanie postaci, a szczególnie rodziców jest karygodne, ich lekkomyślne podejście do zniknięcia syna jest nie do przyjęcia. Znika dziecko, to pierwsze, co robi zmartwiony rodzic, szuka go do skutku. Nie wyobrażam sobie, aby zasiadać do stołu do kolacji, czy kłaść się spać do ciepłego łóżka, nie wiedząc co dzieje się z moim dzieckiem. Może być w wielkim niebezpieczeństwie, wystraszone, głodne i zziębnięte. Akurat taka postawa rodziców, jak i pozostałych bohaterów, jest karygodna. Porównać to można do zaginionej zabawki lub szczeniaczka, zawsze jest szansa, że sam się znajdzie i wróci do domu.
.
Nie znam za dobrze twórczości autora, ale czytałam, że piszę on bardzo dobre hor...

Nazwisko Grahama Mastertona i wizja ponurego domiszcza na rozległych wrzosowiskach, skrywającego w swych murach coś więcej niż mroczne tajemnice wystarczą, by dreszcz oczekiwania na dobrą lekturę przebiegł mi po karku.

I rzeczywiście. Jest to twórczość w dobrym, mastertonowskim stylu, choć w nieco łagodniejszym wydaniu, gdzie prócz narastającego niepokoju spowodowanego przerażającymi zdarzeniami, pojawia się pierwiastek dojmującego zła, mocy, której nie da się pojąć rozumem. Szelest szeptów, skrzypienie podłóg, płacz dziecka, przenikliwe krzyki, a w końcu gruchot kości… Wierzcie mi, to nie jest dom, w którym chcielibyście spędzić choć sekundę.

Zmuszone do tego dorosłe dzieci zmarłego właściciela domu, z niechęcią pozostają w jego murach do chwili odczytania testamentu, jednak dom nie wypuści ich i ich rodzin tak łatwo. Ginie mały Timmy, a zakrojone na szeroką skalę poszukiwania nie przynoszą żadnych efektów. Z każdym kolejnym dniem pobytu robi się coraz bardziej niebezpiecznie, niesamowicie i w końcu krwawo…

Komu uda się ujść z życiem i wydostać z macek domostwa i jego sił? Czy dowiemy się co się stało z chłopcem?

Uwielbiam wątek nawiedzonych domów w literaturze i tym razem również się nie zawiodłam. Momentami było tajemniczo, niepokojąco i strasznie, by za chwilę zahaczyć o groteskę. Jeśli szukacie niewymagającej opowieści z dreszczykiem, to ta okaże się idealna, bo co może być lepszego na jesienne, deszczowe wieczory, niż klimatyczny...

Początek bardzo mi się podobał, do momentu ujawnienia, z czym bohaterowie mają do czynienia. Powieść trzymała w napięciu, można było obserwować skomplikowane relacje pomiędzy wszystkimi zebranymi w tym groźnym nawiedzonym domu. A potem bańka prysła, autor chyba chciał stworzyć coś niebanalnego, a nie kolejny horror o duchach z oklepanym schematem, wyszło mu niestety pomieszanie z poplątaniem.

Im dalej, tym gorzej. Bohaterowie idą jak po sznurku, do tego zaczynają się stapiać w jedno. Rozmowy, które początkowo kipiały od emocji, stają się sztuczne. Niektóre wątki dłużą się jak flaki z olejem, inne nie są wcale doprowadzone do końca. Gdyby się przez chwilę zastanowić nad tą fabułą, to zobaczymy same dziury. Z każdą stroną robi się coraz bardziej groteskowo, męcząco i aż śmiesznie. Odechciewa się czytać, nawet żeby tylko poznać zakończenie. Dużo jestem w stanie wybaczyć, ale nie zmęczenie i nudę.

Polecam wyłącznie osobom, które są ciekawe, w jaki sposób, inny niż zazwyczaj, wykorzystać wątek nawiedzonego domu. Nie gwarantuję, że się spodoba, ale spróbować nie zaszkodzi.