Ludzie cienia

Oto jest. Trzecia część zmagań funkcjonariuszy Jerryego Pardoe i Dżamili Patel z kryminalnymi sprawami londyńskich zaświatów. To właśnie tej parze trafiają się najbardziej niepojęte przypadki zbrodniczych wydarzeń. To właśnie oni docierają do rozwiązań, które znajdują się daleko poza granicą wiedzy, wiary jak i ludzkiego rozsądku.

Tak jak w poprzednich odsłonach, tak i tym razem, bohaterowie stają przed ciężkim tematem. Spalone zwłoki, obgryzione do kości mięso i brak logicznego motywu nie ułatwia bohaterom na skuteczne pojmanie sprawcy. Problem jednak nie dotyczy jednej ofiary a kilkunastu, poćwiartowanych w różnych miejscach i w różnym czasie. Do tego mroczne malowidła na ścianach i kości ułożone na kształt pradawnych ołtarzy. Prawda może okazać się bardzo okrutna.

"Ludzie cienia" to świetnie skonstruowana opowieść grozy. Na nowo spotykamy "starych" znajomych i wraz z nimi na wzór agentów Muldera i Scully (Z Archiwum X) śledzimy przebieg wydarzeń podczas niecodziennego śledztwa. I jak w poprzednich częściach sprawy daleko wymykały się poza ludzkie rozumowanie, tak w tym przypadku sprawa jest już bardziej naturalna. Oczywiście nie zabraknie podróży po odległych wierzeniach, mimo to, temat wydaje się bardziej logiczny niż w poprzednich odsłonach.

Zakończenie książki - genialne.

Polecam cały cykl - ponadwymiarowe sprawy w kryminalnym charakterze.

"Ludzie cienia" to już trzeci tom niezwykle udanego cyklu Wirus Grahama Mastertona. Stary mistrz specjalizuje się w powieściach grozy, ale takich trochę z przymrużeniem oka. Muszę stwierdzić, że mi bardzo odpowiada połączenie rzeczy strasznych i przerażających z odrobiną humoru i dystansem do pisywanych zdarzeń.
To rzeczywiście najbardziej krwawa i obrzydliwa część tego cyklu, na dodatek z opisami okrucieństwa, z których dumny byłby chyba sam diabeł, że o okrutnym Balaa - demonie z tej powieści - nie wspomnę...
Nie czułem jakiejś wielkiej grozy, wiedziałem czego się spodziewać i tak samo podszedłem do czytania tej powieści, jak autor do jej napisania. Na luzie, z dystansem. Ale czytając bawiłem się świetnie. Było nie tylko krwawo i obrzydliwie, ale też zabawnie i ciekawie, z wartką akcją i ciekawymi zwrotami. No i główni bohaterowie, niezwykle ciekawa para policyjnych specjalistów od dziwnych zjawisk i rzeczy nadprzyrodzonych, którzy świetnie się uzupełniają.
Oczywiście, że to tylko bajki, ale cenię tego autora, bo nawet do najbardziej zwariowanych i nieprawdopodobnych historii zgrabnie potrafi przemycić takie wątki, które dodają im wiarygodności...
Cóż tu pisać, podobało mi się jak diabli. Czekam na kolejny tom!