Dni śmiertelnego strachu

Jeśli macie ochotę na strachy, dużo wulgarności, wyuzdania oraz nieprzespanej nocy, to dobrze trafiliście. Opowiadania z książki to załatwią:-) Przeczytajcie dziesięć opowiadań o przeróżnej długości i wielkości strachu. Czytając niby wiemy, że to, co się tutaj przeczyta jest wymysłem literackim, ale autorzy skonstruowali je tak, by wyglądały na jakieś legendy, albo zboczenia prawdziwych ludzi, więc właśnie te fakty sprawiają, że budzą bardzo duży strach. Kiedyś ludzie twierdzili, że po zmarłym należy wyrzucić wszystkie rzeczy, by zły duch do ich domu nie zawitał. Niby to legenda, ale jeden z autorów wybrał właśnie podobny schemat dodając do niego przemoc fizyczną, gdzie jedna z rzeczy miała ochraniać tego, komu zostanie podarowana. Było to dosyć mocne opowiadanie. Inne ukazało jak mężczyzna ulega fascynacji podpatrując w oknie pewną młodą kobietę. Doszło tam do ujarzmienia jego podniecenia, ale w jaki sposób, to już nie zdradzę. Pomimo tego, że bywa tutaj krwawo, to jednak ciężko jest przerwać czytanie, gdyż ten strach bardzo hipnotyzuje. Zaczynamy się od niego uzależniać, chcąc więcej i więcej. Bywają jednak chwile, kiedy zaczynamy czuć niepokój tak jak w przypadku opowiadania o kobiecie, która urodziła pewne dziecko. Niby wszystko ładnie pięknie, ale kiedy je ujrzała i przyjrzała się znamieniu, już nie było tak kolorowo. Nie chcę wam tutaj zdradzać każdego z nich, ale gorąco zachęcam, byście sięgnęli po tą książkę. Kiedyś nie byłam za tym by czytać opowiadania, gdyż zb...

Graham Masterton powraca! Tym razem Wydawnictwo Rebis oddaje w ręce czytelników antologię Dni śmiertelnego strachu, składającą się z dziesięciu opowiadań, w tym dwóch napisanych wraz

z Dawn G. Harris.

O ile o współautorce wcześniej nie słyszałam, o tyle powieści Mastertona nie są mi obce, nic więc dziwnego, że i po tę sięgnęłam z zainteresowaniem.

Jak wspomniałam opowiadań jest dziesięć, każde nieco inne i oryginalne na swój sposób, połączone jedynie motywem przewodnim strachu. No przynajmniej w teorii, czy autorom udało się przekuć ten zamysł w życie?

Opowiadania są dość nierówne jeśli chodzi o poziom i długość, jak to w antologiach bywa jedna lepsze, drugie gorsze. Pierwsze czyli Morderczy uścisk jest niezwykle krótkie i bardzo kojarzyło mi się z trudnymi sprawami wersja paranormal. Mimo poruszania trudnych tematów, akcja jest osnuta mgłą kiczowatości i nim historia się rozkręci opowiadanie się kończy.

Zadurzony w cieniach to opowieść bazująca na niedomówieniu, jednak w mojej opinii tych niejasności było tu tyle, że całkiem zakryły motyw strachu i zamiast przerazić, na koniec zostawiły mnie z myślą: I co? To już koniec? Dwa razy czytałam zakończenie, żeby upewnić się, że to nie mi umknęły linijki niosące obiecaną grozę, ale nie. Nic takiego tam nie znalazłam.

Nr 3 to Nad stawem m...