Opinia na temat książki Drwal. Miłość, która narodziła się z natury

To, co w "Drwalu" ma sens, da się zmieścić w kilku zdaniach. Cała reszta to siermiężna sieczka. Źle mi się ten "Drwal" czytał. Jest tu wszystko i jednocześnie nie ma nic.
"Drwal" jest cienki jak barszcz a trywialny jeszcze bardziej; do bólu płaski i pusty.
Doskonale jałowy. Każde zdanie to popis dyletanctwa i koślawej grafomanii.
Haner wcisnęła w tekst bodaj każdy możliwy dramatyczny motyw i przemieliła na miazgę. Jest irytujący odyniec-samotnik z fochem na cały świat, jest sierotka Marysia z IQ pantofelka od Manolo, jest niewierna była, konflikt pokoleń, urażona duma, dama w opałach, szef-psychopata, mafia, #metoo, kryminał, miłość z sąsiedztwa, rodzinna tragedia - do wyboru do koloru. Znalazło się też miejsce na fit i ekologię. A wszystko razem jest równie emocjonujące co suszenie prania. Nawet tak traumatyczne przeżycie jak gwałt przechodzi spokojnie i bezkonfliktowo. Jedyne co mi się w trakcie lektury burzyło to pokłady żółci. Proza Haner nie jest warta papieru, na której ją wydrukowano. Można tylko płakać nad losem drzew poświęconych na rzecz tej wyjątkowo banalnej ramoty. Nie rozumiem, skąd wysokie noty książki. Zapewne dlatego, że jako dziwadło z jeszcze większej głuszy nie potrafię dostrzec pożywki w plewach. "Drwal" to tani landszaft nie warty funta kłaków. Szarpiący nerwy, mierny twór literacki, na który szkoda czasu. "Drwal" to chała. Koniec.