Duchowe życie zwierząt (Edycja ilustrowana)

Bardzo dobrze mi się ją czytało. To takie opowieści o zwierzętach i ich zwyczajach. O zwyczajach zwierząt z przyjemnością poczytałam, bo zwierzęta uspokajają. Po przeczytaniu tej książki zastanowiłabym się głęboko nad tym, czy wrzucałabym żywego homara go garnka. A ośmiornice?
Chciałam tylko pokłócić się z autorem o nazewnictwo z tytułu. Radość, smutek to nie są uczucia. Tyle zapamiętałam z wykładów z psychologii. To emocje, a to coś innego. Uczucia są trwałe. A emocje chwilowe. Czy zwierzęta są do tego zdolne? Pewnie tak albo nie, ale tu w książce opisuje się emocje. Ja nie myślę, żeby człowiek był kiedykolwiek w stanie dowiedzieć się prawdy. Natomiast teza o posiadaniu duszy przez zwierzęta na końcu książki... No to już czysty bełkot. Ale cała książka jest ciekawa i o zwierzętach. Warto jest ją przeczytać, bo przyroda koi nerwy.

Bardzo subiektywnie o zwierzętach. Autor przede wszystkim bazuje na własnym doświadczeniu i doświadczeniem tym neguje niektóre hipotezy naukowców, by innym przyznać rację. Książki tej nie można brać poważniej niż jako zbiór ciekawostek, ale na pewno spędziłam z nią mile czas.

Nie kupuję tego. Nie podobało mi się, wynudziłam się i tyle. Uzasadniam.

1. Ta książka dla mnie to nie literatura popularno - naukowa, nie podręcznik biologii, nawet nie zbiór nieznanych ciekawostek, raczej pozycja pod hasłem: „Życie zwierząt w okolicy. Co dla mnie nie jest sekretem, co zaobserwowałem, czego się domyślam lub co wyszperałem w necie”. Ot i tyle.

2. Nic to nowego, ani odkrywczego, że zwierzęta odczuwają strach, ból, radość, przeżywają żałobę.

3. Nie jestem biologiem, ale uważałam na lekcjach biologii. W młodości prenumerowałam „Świat zwierząt”, a potem moje dzieci „Krainę zwierząt”. Służę większą ilością anegdotek i ciekawostek. Wiem też, że kruki są mądre, wiewiórki zapominalskie i wszędobylskie, pszczoły pracowite i inteligentne, a koguty to kłamczuchy. A może by to spisać i opublikować?

4. Książka nie ma dla mnie iskry bożej, traktuje temat powierzchownie, a powtórzenia mające na celu wtłoczyć czytelnikowi do głowy pewne informacje - były irytujące.

5. Minęło trochę czasu od lektury ( nie tak wiele) i prawie nic nie pamiętam, czyli szkoda było czasu.

6. To, że autor kocha zwierzęta i jest nimi zafascynowany - to za mało. Nie gorsze opowieści snuje mój zaprzyjaźniony leśnik, zwykły facet z branży leśnej, w trakcie wspólnego spaceru po lesie.

7. Gdzie tam tej pozycji do „Sekretnego życia drzew”! Tam to była magia!

Po raz pierwszy zawiodłam się na czytniku, bo tak czytałam książkę. Nie ...

Sięgnęłam po tę pozycję zachęcona ciekawym "Sekretnym życiem drzew". Niestety "Duchowe życie zwierząt" nie czyta się już tak lekko. Najpierw autor się rozwodzi o miłości zwierząt, ich kłamstwach, smutkach i innych, czysto ludzkich odczuć - robiąc to w mniej lub bardziej wciągający sposób. A wszystkie wywody puentuje stwierdzeniem: "koniec końców nigdy nie będziemy wiedzieć, czy zwierzęta tak samo jak my odczuwają strach, żałobę, radość czy szczęście."
Absolutnie nie da się odebrać autorowi ogromu doświadczenia ze zwierzęcym światem. Jednak z przekazaniem tego doświadczenia w sposób przystępny i ciekawy jest już znacznie gorzej.

Zdecydowanie nie jest tak dobra, jak „Sekretne życie drzew”, a może moja wiedza jest w tym wypadku większa. W młodości chciałam zostać biologiem i pochłaniałam wszystko na ten temat. Znalazłam jednak olbrzymią ilość interesujących i zaskakujących informacji na temat zwierząt. Książka wciąga jak najlepsza beletrystyka, jest napisana pięknym i barwnym językiem.

Piękna książka, która wprawdzie miłośnikom zwierząt nie powie nic nowego, a przeciwników „uczłowieczania” raczej nie przekona. Dla mnie istotne jest to z jaką pasją i miłością autor opowiada o świecie naszych „mniejszych braci”, odkrywając, że tak naprawdę niewiele się od nich różnimy, także w sferze duchowej. Może uświadomienie sobie tego będzie pierwszym krokiem do otaczania ich większym szacunkiem. Może w ten sposób dostrzeżemy, że jesteśmy tylko częścią tego pięknego ekosystemu jakim jest Ziemia i trochę bardziej o niego zadbamy.