Duma i uprzedzenie

Graficzna adaptacja, jednej z najsłynniejszych powieści Jane Austen, Dumy i uprzedzenia.

Jane Austen nazwała Dumę i uprzedzenie swoim „ukochanym dzieckiem”. Od ponad dwustu lat ta wyjątkowa opowieść o perypetiach inteligentnej i niezależnej Lizzy oraz poważnego i nieprzystępnego pana Darcy’ego chwyta za serca kolejne pokolenia czytelników. To jedna z najwspanialszych i najzabawniejszych historii miłosnych wszech czasów.

Pewnego styczniowego dnia w 1813 roku Jane Austen (1775–1817), przebywając w domu, który wraz z matką i siostrą zajmowała we wsi Chawton w hrabstwie Hampshire, napisała do swojej nieobecnej akurat siostry Cassandry, że przybyło do niej właśnie jej „ukochane dziecko z Londynu”. Nie chodziło oczywiście o żadną osobę, tylko o książkę: pierwsze wydanie Dumy i uprzedzenia. W kolejnym liście autorka oceniła swoje dzieło jako „lekkie, jasne i lśniące”, przyznała też, że – pomimo jego braków – jest na tyle „próżna i zadowolona”, że napawa ją ono dumą.
W kolejnych dniach Jane na zmianę z owdowiałą matką czytała na głos pierwsze rozdziały, za publiczność mając zubożałą sąsiadkę. Musiały to być w tym opustoszałym domu szczególne chwile. Inspiracją do napisania powieści – która powstawała w latach 1796–1797 i nosiła początkowo wielce trafny tytuł Pierwsze wrażenia – był kipiący życiem dom ojca Jane, proboszcza w wiosce Steventon.
W Dumie i uprzedzeniu zostały odwzorowane blaski i cienie rywalizacji między rodzeństwem (pisarka oprócz siostry miała jeszcze sześciu braci), jak również rozmaite scenki z dzieciństwa autorki i poważniejsze rozgrywki z okresu dorastania (w tym relacje z bogatymi krewnymi oraz potencjalnymi kandydatami na mężów). Popisem prawdziwej maestrii są precyzyjnie nakreślone portrety bohaterów, takich jak główna bohaterka Lizzy, jej szlachetna starsza siostra, ich nieznośna matka, irytujący pastor czy wreszcie magnetyczny pan Darcy – wszystkie te postacie są dziś równie „lśniące”, jak w czasie, gdy powstały.
Sukces literacki poprzedziło wiele trudnych lat: kłopoty finansowe, bolesne straty i rozczarowania miłosne. Zdolna dziewczynka dość szybko stała się samotną starą panną. Gdy jednak w roku 1811 ukazała się powieść Rozważna i romantyczna, pisarka nagle zdobyła uznanie. Przez resztę krótkiego życia redagowała swoją wcześniejszą twórczość i co roku wydawała kolejne książki.
Jane Austen porównywała swoje pisarstwo do sztuki miniatury: „kawalątek kości słoniowej, na którym pracuję delikatnym pędzelkiem”. Robert Deas i Ian Edginton stworzyli adaptację, w której zachowali ów „lekki, jasny i lśniący” urok wybornego pierwowzoru.