Dzieci księży. Nasza wspólna tajemnica

Kawał dobrej i dobrze udokumentowanej roboty. Sam fakt, że do tak niewielu ( w stosunku do statystyk) dzieci księży udało się dotrzeć i z nimi porozmawiać, jest już znamienny. Panuje społeczna zmowa milczenia - z czego ona wynika? O tym traktuje druga część książki. Dobrze udokumentowana (jak zwykle u pani Abramowicz), z podaniem licznych źródeł i przypisami. Dodatkową wartością nie do przecenienia jest przybliżenie postaci, historii i dorobku Uty Ranke-Heinemann.
https://nakanapie.pl/autorzy/uta-ranke-heinemann

Reportaż Irlandia wstaje z kolan wywarł na mnie duże wrażenie, więc postanowiłam sięgnąć po wcześniejsze książki autorki. Wybrałam wydane w 2018 roku Dzieci księży. Nasza wspólna tajemnica zachęcona zarówno tytułem jak i opisem.

Po przeczytaniu książki mam mieszane uczucia. Dlaczego? Ponieważ tylko część książki jest faktycznie reportażem zgodnym z tytułem i opisem. Ilość zebranego materiału dotyczącego dzieci księży niestety rozczarowuje. Ale rozumiem wyjaśnienie autorki, zapewne dziś byłoby łatwiej znaleźć osoby chętne do rozmów.

Za to plusem jest dla mnie bardzo interesujący materiał jakim są rozmowy ze specjalistami: antropolożką prof. Janiną Tokarską-Bakir, historykiem prof. Tomaszem Stryjkiem, filozofem i byłym księdzem prof. Tomaszem Polakiem, a także życiorys i poglądy niesamowitej kobiety Uty Ranke-Heinemann. Jest ona pierwszą kobietą na świecie, która w 1969 habilitowała się z teologii katolickiej i wydała wiele publikacji i książek z tej dziedziny, nie bojąc się głoszenia poglądów kontrowersyjnych dla Kościoła Katolickiego.

Do tej części w moim odczuciu bardziej pasuje określenie publikacja popularnonaukowa. W prezentowanych treściach znajdujemy bowiem mnóstwo wiedzy dotyczącej między innymi źródeł ustanowienia celibatu w Kościele, poglądów na pozycję kobiety w chrześcijaństwie, mechanizmów „zmowy milczenia” czy pokazanie podłoża historycznego wysokiej pozycji Kościoła Katolickiego, jaki funkcjonuje w świadomości...

Ogólnie nudy na pudy. Zresztą temat jest tak wyeksploatowany, że aby go interesująco pociągnąć trzeba by mistrzowskiego pióra i wyjątkowo pomysłowego, dociekliwego dziennikarza. Według mnie autorka tematu nie udźwignęła. Pierwsza część, gdy głos zabierają tytułowe dzieci księży i ich matki, jeszcze się broni. Ale ponieważ temat śliski i tabu, autorka miała kłopot z dotarciem do większej ilości chętnych do rozmowy. Więc zamieściła, co się jej udało zdobyć. I byłby to materiał w sam raz na obszerny artykuł lub cykl artykułów. A my dostaliśmy książkę. Ponieważ trzeba było uzupełnić objętość, żeby publikacja mogła stać się książką, dołożona została marnej jakości druga część - publicystyka traktująca o celibacie. A może był to zabieg celowy? Tym gorzej. Wykłady, wywiady, cytaty, kazania z wygrażaniem palcem, wypowiadają się eksperci, a autorka od samego początku narzuca czytelnikowi swój punkt widzenia. To bardziej książka o celibacie, matkach dzieci księży ( a mniej o tych dzieciach) i o tym jacy ci ojcowie są beznadziejni. No są. Nie neguję. O kościelnych skandalach wszyscy wiemy dużo, też jestem nimi oburzona. I dobrze, że takie książki powstają, tylko że ta nie wnosi nic nowego do tematu, a ja nie lubię, jak ktoś (autorka) mi podpowiada, co mam myśleć.

Podsumowując: zmarnowany potencjał, jaki drzemał w tym kontrowersyjnym temacie. Zbyt powierzchownie, zbyt jednostronnie, w sposób zbyt oczywisty. Ale porządny artykuł o dzieciach księży chętnie bym przeczytała, ty...

Książka w połowie z historiami dzieci księży, a w połowie z historią kościoła. Niestety nie starczyło „chętnych” do podzielenia się swoją historią. Widocznie to jeszcze temat tabu. Jest to pierwsza książka, o której nie wiem co napisać. Nie chcę włączać w to swoich osobistych poglądów, choć znam dziewczynę, której historia mogłaby się tutaj znaleźć. Nie zabraknie tutaj „kartek z kalendarza”, w których podjęte są dylematy kościoła związane m.in. Z celibatem. Myślę, że znajdą się tu słowa dla hejtu kościoła, ale i dla stających zdecydowanie i z wiarą za potomkami księży. Niestety nic nie jest tylko czarne albo tylko białe... a czy chcesz tę książkę przeczytać, zdecyduj sam...

Pierwsza połowa tej książki zdecydowanie podobała mi się. Autorka przeprowadziła kilka wywiadów i w kolejnych rozdziałach doskonale przedstawiła historie zarówno dzieci, jak i kobiet wykorzystanych przez księży. Druga część książki natomiast według mnie zupełnie odbiega od tematu. Opisuje bowiem, co to jest celibat, co np. młodzież o nim myśli, itp. Uważam, że lepiej by było tę drugą część wydać jako drugą książkę z innym tytułem.

Po autorce "Zakonnice odchodzą po cichu" spodziewałam się lepszej pozycji nt dzieci księży. Mnie osobiście ta pozycja nie zachwyciła niemniej zdaję sobie sprawę, że zebranie materiałów do tak ciężkiej w naszym społeczeństwie tematyki to nie lada wyczyn.