Dzieci lwa

"Nawet jak chcesz wszystko szczerze opowiedzieć bliskiej osobie, to tylko ty wiesz, co ci tam jeszcze pod kopułą zostało, jakie demony schowałaś, do czego się nie przyznałaś, nawet przed samą sobą. O czym nawet nie chcesz pomyśleć, bo boisz się, dokąd te myśli mogą cię zaprowadzić. "

Bardzo dobrze czytało mi się tą sentymentalną opowieść.Ta pełna wydarzeń, wzruszająca historia to powrót do lat młodzieńczych, pierwszych miłości - również tych niespełnionych, wielkich rodzących się przyjaźni i pierwsze pojawiające się trudne decyzje, które ciągną się za bohaterami do końca. Świetna fabuła którą autor nam tutaj zaserwował trzyma w napięciu do ostatnich stron. Wplecione tło historyczne pokazuje okropieństwa wojny i brutalne konflikty. Poznajemy wiele ciekawostek na temat Gruzji, do której powraca Wiktor, żeby wyjaśnić bardzo ważną kwestię dotyczącą bolesnego dla niego momentu.
Kto i dlaczego ujawnił nagranie oskarżające go po 30 latach? Czy Wiktorowi uda oczyścić się z zarzutów po tak długim czasie? Z tymi pytaniami muszę Was zostawić, żeby nie zdradzać co tam się zadziało. Najważniejszą kwestią tej historii są relacje międzyludzkie. Które pomimo tego, że z jakiegoś powodu musiały się zakończyć, zostają z nami, w naszej pamięci na zawsze. I o takiej męskiej, lojalnej przyjaźni tutaj przeczytamy. Żeby nie było zbyt przytłaczająco, warto zwrócić uwagę na zabawne sceny i dialogi z poczuciem humoru. Bardzo pozytywne zaskoczenie, autora lubię jako dziennikarza i polu...

“Dzieci lwa” Marcina Mellera to historia jednostki, dzięki której poznajemy historię całego kraju. Poprzez współczesną intrygę kryminalną przenosimy nas do końcówki XX wieku, w lata 80-te czasów polskiego PRL-u i lata 90-te do Gruzji w czasie brutalnej wojny domowej. Zaczynamy się współcześnie, od dziennikarza, którego nieujawniany wcześniej materiał z przeszłości stawia przed sądem internetowo-społecznym. A wiemy, że ten jest bezlitosny, nawet w chwili, gdy nic nie jest jeszcze tak naprawdę potwierdzone. To ciekawy punkt wyjścia, jednak ważniejsze jest to, co niesie przeszłość. I tam przyglądamy się znajomości dwóch młodych chłopców, studentów historii, którzy chcieli coś zrobić, by zaistnieć na scenie dziennikarskiej, reporterskiej. I to przywiodło ich do Gruzji w czasy, gdy szalała tam wojna. Poznajemy ten kraj trochę przez obyczaje, trochę przez jedzenie, ale najważniejsza jest ta strona polityczna - kto z kim walczy, co się dzieje, jak bardzo polityka wpływa na los zwyczajnych ludzi. Solidna dawka historii, a równocześnie przestroga - nigdy nie wiesz kiedy wojna wybuchnie pod twoimi drzwiami… Całość oddana jest w reporterskim, surowym stylu, to bardziej relacja, niż opis przeżyć wewnętrznych postaci, dlatego też może nie najłatwiej jest się czytelnikowi z nimi związać. Mnie jednak ten tytuł zaskoczył - spodziewałam się sensacji, a dostałam spokojną historię obyczajowo-historyczną, która ukazała przede mną kawał historii ciekawego kraju, o której nie miałam pojęcia. ...

Chciałabym, aby na początku wybrzmiała informacja, że Czerwona ziemia bardzo mi się podobała. Jednak to Dzieci lwa jest powieścią, na którą czekałam.
Wiktor Tilszer na podstawie dziwnego nagrania, które wypłynęło do sieci, zostaje oskarżony o śmierć swojego przyjaciela. Aby dowiedzieć się, komu zależało na tym, by namieszać w jego życiu osobistym i zawodowym, mężczyzna postanawia się cofnąć do czasów młodości i przypomnieć sobie ważne wydarzenia ze swojego życia.
Pierwsza powieść pana Marcina, choć ciekawa nie była mi zbyt bliska ze względu na relacje ojca z synem. Druga, Dzieci lwa ze względu na oparcie historii na pięknie uchwyconej przyjaźni z automatu stała mi się bliższa. Autorowi świetnie udało się uchwycić nie tylko sedno relacji międzyludzkich, lecz miłość do Gruzji oraz pasję do pracy reportera.
Choć powieść naznaczona jest wojną, to lekkość pióra, jaką charakteryzuje się autor, pozwala płynąć przez tę historię, oddając się jej bez reszty. Zatraciłam się w czytaniu, czasem zapominając o oddychaniu 🤫. Ode mnie 10/10.

Wiktor Tilszer zapracował uczciwie na swoją renomę i rozpoznawalność, jednak w XXI wieku wystarczy jedno oskarżenie, by budowana przez lata fasada rozsypała się w drobny mak. Znany z wojennych reportaży dziennikarz, oskarżony o zabójstwo przyjaciela będzie musiał raz jeszcze odwiedzić Gruzję, tym razem jednak nie po to, by ukazać wszystkie okropieństwa wojny, a po to, by oczyścić się z zarzutów i odnaleźć sprawcę całego zamieszania…

Dzieci lwa to niezwykła, przepełniona emocjami opowieść o przyjaźni, wojnie i miłości. Autor – Marcin Meller tworzy mozaikową historię o niemal ułańskiej fantazji polskich studentów i barwnej, pełnej śpiewu i tańca duszy Gruzji. Przeprowadzając czytelnika przez wspomnienia swojego protagonisty ukazuje świat późnego PRLu i lat 90 w krajach byłych republik radzieckich. Z odrobinę ckliwym, romantycznym zacięciem właściwym wspomnieniom z młodości ukazuje czas ogromnych przemian geopolitycznych i burzliwych zmian w ludzkim sposobie myślenia i postrzegania świata.

W tej książce zachwycił mnie ogrom emocji, które autor przemyca w swoim tekście: lojalność, przywiązanie, gniew i strach, zawiść… mamy tu cały kalejdoskop. Barwne postacie i ich historie przemieszane ze współczesnymi wstawkami sprawiają, że całość nabiera charakteru niemal prawdziwego wspomnienia, które czytelnik może dzielić z bohaterem – a ma w czym wybierać! Pierwsze miłości, zawody, ferwor walki, bycie częścią w...

„Dzieci lwa” autorstwa Marcina Mellera to niezwykle wciągająca książka, która łączy w sobie elementy sensacji, przygód, a nawet reportażu. Już od pierwszych stron stajemy przed zagadkową sprawą śmierci sprzed 30 lat, o którą oskarżony zostaje Wiktor Tilszer — znany dziennikarz o ugruntowanej pozycji, podejrzany o zamordowanie swojego najlepszego przyjaciela. Do sieci wycieka obciążające go nagranie. Czy Wiktorowi uda się oczyścić swoje dobre imię? W tym celu powraca do Gruzji, pełnej zarówno dobrych, jak i złych wspomnień.

„Dzieci lwa” to sentymentalna podróż do przełomu lat 80. i 90., czyli czasów młodości autora. To, jak sprawnie Meller opisuje dynamikę zmieniających się czasów końcówki PRL-u, zasługuje na ogromną pochwałę. A poza tym przenosi nas do jego ukochanej Gruzji, bo nie od dziś wiadomo, że Marcin Meller ma na jej punkcie małego bzika ;) W książce poznajemy Gruzję z końcówki lat 90., kiedy była ona pochłonięta wojną. Ilość ciekawostek, które udało się przemycić Mellerowi, jest niesamowita! Jednak trzeba przyznać, że choć wszystkie te ciekawostki są interesujące, to niestety niewiele wnoszą do fabuły. Mnie osobiście to nie przeszkadzało, ale wiem, że wiele osób może to drażnić.

Najmocniejszym, a zarazem najsmutniejszym elementem tej powieści jest motyw przyjaźni. Max i Wiktor — razem zaczynają studia, później praktyki, wspólnie wyruszają do ogarniętej wojną Gruzji. Ich przygoda nie ma happy endu — jeden wraca,...