Dzieci prawdy i zemsty

W "Dzieciach prawdy i zemsty" dzieje się bardzo dużo. Opowieść jest pełna walki, magii i emocji i mimo nie jest przeładowana ani męcząca, no może odrobinkę, ale da się przymknąć na to oko. Irytuje mnie Amari, która zachowuje się trochę jak rozhisteryzowana dziewczynka, która koniecznie chce zaistnieć wśród magów. Jednak wkurza też ślepy upór magów, którzy jakoś nie potrafią dostrzec, że Amari nie jest własnym ojcem. Rozterki Zelie na temat Inana- no cóż, to było do przewidzenia... Jednak całość jest fajna i nie pozwala się nudzić. Jeśli chodzi o funkcje poszczególnych magów, kojarzy mi się tu mocno Leigh Bardugo i jej Gruszowie, którzy również byli podzieleni na klany według umiejętności, jednak takie klasyfikacje w świecie magii pewnie występują w niejednej powieści. Jeśli po lekturze "Dzieci krwi i kości" macie przypadkiem wątpliwości, czy sięgać po drugą część, to już ich nie miejcie, warto 😉