Opinia na temat książki Dzieci z chmur. Opowieść o adopcji i macierzyństwie

Dwie kobiety dzielą się swoimi doświadczeniami, bardzo intymnymi, tymi które składają się na ich życiowe szczęście. Opisują niełatwą drogę nie tylko do świata adopcji, ale drogę jaką muszą przejść, żeby w ogóle wziąć pod uwagę takie rozwiązanie.
To emocjonujące relacje, które zapewne nie każda matka bądź starająca się o dziecko kobieta będzie potrafiła zrozumieć. Mniej lub bardziej z przeżyciami autorek mogą się identyfikować kobiety, które pragną a nie mogą mieć własnego dziecka. Nie mniej jednak uważam, że do przeczytania dla każdego by lepiej zrozumieć, że dzieci adoptowane nie są gorsze, obce, mniej wartościowe. Są takie same jak pozostałe, a może tylko bardziej wyczekane, wymodlone i z ogromną świadomością i odpowiedzialnością wychowywane.

Książka składa się z dwóch części, gdzie pierwsza jest etapem i krystalizacją potrzeb, jak i dążeń, by mieć upragnionego członka rodziny. Opisuje drogę jaką każda z bohaterek musiała przejść zanim przyszła myśl o adopcji. Dzielenie się emocjami na każdym etapie.
Druga część pisana jest już z perspektywy zbudowanego gniazda rodzinnego z adoptowanym dzieckiem i konsekwencji jakie to za sobą pociąga. Nie ma technicznie wyliczonych wszelkich procedur jakie przechodzą rodzice adopcyjni, ale jest bardzo dużo miejsca temu zagadnieniu poświęcone i mniej więcej opisane jak to wyglądało w przypadku tych dwóch konkretnych rodzin.