Opinia na temat książki Dzienniki 1950-1962

Bliskie arcydziełu, choć arcydziełem słusznie uznane. Czytane długimi fragmentami - namiętnie, z pasją i wyrzeczeniem, że przerwę pod koniec aktu wewnętrznej bezbronności. Boleśnie szczera autowypowiedź obrzucona trafnymi ideałami piękna wśród brzydoty umysłowej oraz zaściankowej planety, która zapomniała o naturalności i uśmiechu od ucha do ucha, jak to czynią dziewczyny z Filipin. Wrażliwa ekscentryczność, która wybrzmiewa nutowo literami - jest dramatycznie, jest śmieszno, z autodiagnozą i uczciwym duchem, który nie kryje się po nocach w kątach, ale płynie nad powierzchnią ziemi i otacza nas blaskiem chwalebnej postawy. Ciężko nie polubić czy nie współczuć Sylvii Plath, jak obnaża cielesne oraz duchowe rozterki, jak znika za kurtyną masek, burzy realia oraz niewidzialne ściany.

Jeden z nielicznych dzienników wydarty z ludzkiej duszy. Ofiarowujący szczerość oraz oddanie dla czytelnika. Długimi fragmentami wprawia w spokój i niebiański skrypt. Część cytatów mógłbym wyrwać oraz przyprawić ściany jej słowami. Inteligentna, dobroduszna istota wyrwana z marazmu dnia codzienności, przebąkująca o codzienności i jej wyrwanych kartek z kalendarza. Bolesna dlatego, że mało która opowieść wyrzuca z siebie największe koszmary, a jednocześnie posyła pozytywną energię, która wyrzuca cię z butów i unosi nad nieważkością zdarzeń.