Opinia na temat książki Dzienniki kołymskie

Ostatnio spotkałam się z ironicznym terminem hugo-baderyzm, z grubsza piętnującym dziennikarstwo, polegające na jeżdżeniu na wschód i opisywaniu tamtejszej biedy i pijaństwa. To wszystko u Hugo-Badera jest, więc krytyka poniekąd słuszna, ale… Zastanawiam się, jak inaczej można by to było opisać, a przede wszystkim, pominąć tę lejącą się strumieniami wódkę, która zresztą w kilku opowieściach ratuje ludziom życie. Poza tym autor ma ogromnie dużo sympatii dla swoich bohaterów. A czasem czujemy, że i w nas, głęboko, jest taki ruski człowiek, który pozwala tego rzeczywistego z krwi i kości zrozumieć, bez naiwnego zdziwienia człowieka zachodu. Co zrozumieć najtrudniej, to swoisty stosunek do przeszłości – komunistycznej, stalinowskiej i gułagowej. O tym się nie mówi, nie pamięta, ludzie żyją obok obozów, drut jeszcze wisi na słupach, a dla nich jest to jakby niewidzialne. Opis tego, jak odzyskiwano zekowski cmentarz dla przemysłu wydobywczego (mielenie zwłok przez maszynę wydobywczą) jest chyba najbardziej wstrząsający.

Trochę brakuje mi opisów i zdjęć przyrody, a także opuszczonych osiedli; nie potrafię sobie mimo wszystko wyobrazić, jak ten świat wygląda, ale rozumiem, że nie to było celem autora. Na Kołymę raczej się nie wybiorę, ale mam poczucie, że udało mi się chociaż trochę ją poznać. Dobra, wciągająca lektura.