Opinia na temat książki Dzienniki kołymskie

Kołyma jest jednym z miejsc w Rosji najczęściej opisywanym. Powstało też dużo dokumentów filmowych( lubię oglądać programy popularnonaukowe). Podchodziłam do książki z pewną rezerwą. Po niedoczytanym do końca wstępie, z przyczyn fizjologicznych, nie dałam radę, zaczęłam się zastanawiać, czy czytać, jeżeli ma być taki poziom szokowania czytelnika. Jednak zdecydowałam się przeczytać.
Niczym ciekawym i nowym nie zaskoczył mnie autor. Na początku dzienników pisze, że nie chce powracać do okrutnej i przeraźliwej przeszłości, chce się przede wszystkim skupić na teraźniejszości. Lecz gdyby z tych dzienników wyciąć całą przeszłość, to zostałoby niewiele, bo tych „zwyczajnych ludzi” można spotkać na wielu trasach Rosji i spędzić z nimi dużo zakrapianych wieczorów i nocy. Podkreśla cały czas, że trasa powstała na kościach więźniów. W Rosji jest to jednak dość częste i stosowane od wieków ( kolej transsyberyjska, Sankt Petersburg i inne budowle). Reportaż mnie nie zachwycił, język jest nużący, postacie się powtarzają i zaczyna być schematyczna. Czytałam o Kołymie ciekawsze książki, które lepiej oddają jej niepowtarzalność. Może gdybym nic nie wiedziała o Kołymie i gułagach książka by mnie zainteresowała