Echa pamięci

Koncepcja powieści świetna i gdyby była w inny sposób opracowana, to z pewnością na koniec bym westchnęła: że jak to? że już !? Ale sporo w treści powtarzalności, wracania do tego samego wydarzenia pod postacią innych słów. Czyżby na potrzeby zapchania 500 stron? Dziesiątki stron poświęcone malarstwu Charlesa Aubreya w rozmowach, jakie przeprowadził Zach z Dimity, która osobiście poznała malarza i stała się jego muzą na okres pewnych wakacji, jakie spędził we wsi Blacknowle. Oczywiście te chwile, gdy Zach stara się wydobyć ze staruszki wartościowe informacje mogące stanowić wypełnienie treści jego książki o artyście, są stale przeplatane przez wspomnienia kobiety dotyczące tamtego lata, jej życia w ogóle.
Poza tym słowa płyną. To takie moje osobiste określenie, gdy autor pisze, pisze i można utonąć w mało wnoszącej treści.I tak jest przez 2/3 książki, gdzie fabuła ciągnie się, słowa płyną, a czytelnik może momentami ziewnąć. Za to końcówka funduje nam karuzelę splotów zdarzeń.
Powiem szczerze, niekoniecznie takie rozwiązania robią na mnie jeszcze wrażenie. Jest to dość tendencyjne podejście. I jeśli przez większość fabuły ciągnie mi się historia - i bynajmniej nie musiałoby to byc negatywne w odczuciu, jak w tym konkretnym wypadku - to nie olśni pędząca na łeb na szyję końcówka. W takich momentach odnoszę wrażenie, jakby autorom spieszyło się z zamknięciem wydarzeń, bo nagle spostrzegli ile to stron spłodzili i trzeba temu jeszcze nadać zakończenie. Wiem, wiem, być...

Czytanie "Ech pamięci" to istna droga przez mękę.
Miałam już próbkę "talentu" pani Webb przy okazji czytania "Dziedzictwa" i wiedziałam co mnie czeka ale i tak łatwo nie było.
Ślamazarny styl działa wybitnie usypiająco i nudzi do granic możliwości.
Mnie to przypomina np opowiadanie historii przez staruszkę,która robi co chwila przerwy na złapanie oddechu,na przypominanie sobie faktów i gada,gada i gada.
Nie wiem w jakim wieku jest pani Webb ale pisze jak stara,nudna baba.
Co chwila zapadałam w stupor i musiałam sprawdzać czy mam jakieś odruchy świadczące o tym,że żyję.
Nie jestem zwolenniczką książek,w którym szczegóły z 80-cioletniego życia bohaterów opisane są na dwóch kartkach bo książka to ma być książka a nie notatka biograficzna w encyklopedii. Z drugiej jednak strony takie rozwlekłe pisanie o niczym,wracanie po naście razy do tego samego też nie sprawia,że tryskam radością .
Moje gusta czytelnicze plasują się gdzieś tak po środku a książka pani Webb ląduje w koszu.