Flora i Grace

Kolejny melodramat w wykonaniu autorki. Nie rozumiem kompletnie dlaczego do niej wracam pomimo rozczarowań, ale za każdym razem łudzę się na poprawę i spodziewam się zaskoczenia. No w tym przypadku o zaskoczenie raczej ciężko, bo jeśli ktoś już wcześniej czytał jej twórczość – szybko przejrzy sprawdzone chwyty polegające na niesamowitym szczęściu bohaterki, jej niesamowitej urody i sile ducha, które jest nawet pokrzepiające jeśli ma się napady depresji i ogólnej beznadziei. Tytułowa Flora to postać wybitnie przeciętna, momentami aż odpychająca (szczególnie w przypadku jej relacji z pewnym chłopakiem) i często naiwnie głupia, żyjąca w nadziei o lepsze jutro.

Jedynym plusem takich książek jest chyba tło historyczne i sam ich pomysł: byłam ciekawa co się stanie z Simonem nad którym opiekować się miała Flora. Jak na siedemnastoletnią dziewczynę podjęła się bardzo odpowiedzialnego zadania i chyba wyszło jej to całkiem nieźle.

Liczyłam na więcej momentów z wojną w tle, ale jak to autorka: skrzętnie ominęła wydarzenia, które wymusiłyby na niej zrobienie reaserchu, więc o tytułowej Grace wiemy z początku niewiele i to się nie zmienia do samego końca książki. Ona jest niczym duch, który powraca i znika. Najbardziej jednak śmieszy mnie to, że jej własny mąż, mężczyzna dla którego porzuciła rodzinę, bogactwo i luksusy, po zakończeniu wojny nie szukał o niej informacji w Polsce, skoro od początku wiedział gdzie zmierzała. Jak tylko usłyszał o umieszczeniu jej w pociągu ...