Głód. Pamiętnik (mojego) ciała

"Oto jestem i rozkoszuję się tą wolnością" - szacunek, podziw, współczucie.
Ból, którego nie powinno być.
Książka stała się dla mnie inspiracją... Spróbuję usiąść i pisać... iść do przodu... Przepracować coś, co mnie gryzie całe życie i nie pozwala być taką jakbym chciała.



Czuję, że nie powinnam pisać o tej książce. Nie mam prawa, ale postaram się wypowiedzieć w najbardziej neutralny sposób, tak, aby nikt nie poczuł się urażony.

"Głód. Pamiętnik mojego ciała" to historia Roxane Gay, która bolała mnie fizycznie. Na każdej stronie czułam ucisk w mostku, pulsowanie w skroniach i spięcie w barkach. Nie czyta się jej łatwo.

Z łatwością traktuje się ciało, jak rzecz publiczną, fragment infrastruktury lub element przyrody, może przejść obok niego, szturchając, dotykając, może plując? Zdarza się. Wygląd się ocenia, bez pytania o zgodę właściciela tego wyglądu. Wszędzie panuje kanon piękna, który jest wyglądem normalnym. Poprawiony retuszem płaski brzuch goni nas w reklamach, na okładkach, wystawach sklepowych i gazetkach z marketów. Rzygam tym!

Nigdy nie czułam tego głodu, moje ciało nie ograniczało mnie ...